• Publiczne Przedszkole w Szczepanowie, Rynek Szczepanowski 1, 32-823 SzczepanówStrona domowaHerb Polski

        • Artykuły dla Rodziców

        • Luty - 2024 rok

          Poskromić złośnika, czyli 9 sposobów na agresywne dziecko:

          Agresywne dziecko może doprowadzić rodzica do rozpaczy. Kiedy dziecko kopie, bije, szarpie, gryzie, nie wolno tego ignorować. Agresja dziecka ma gdzieś swoje źródła,
          a zadaniem rodzica jest znalezienie przyczyny takiego zachowania i pomoc dziecku
          w rozładowywaniu napięć, kumulujących się w nim.

          Oto kilka wskazówek, które pomogą w okiełznaniu burzy emocji u dziecka 
          i sprawią, że agresywne dziecko z czasem się uspokoi.

          Agresja u dziecka budzi nasz sprzeciw, ale nie zawsze wiemy jak sobie z nią radzić. Agresywne dziecko nie jest marzeniem żadnego rodzica, choć świetnie wiemy, że każdy z nas ma w sobie negatywne emocje, przejawiające się czasem agresją.

          Zdarza się nam siarczyście zakląć pod nosem, uderzyć ręką w stół, a nawet pobić talerz. Nawet u najspokojniejszych i najgrzeczniejszych dzieci pojawiają się objawy agresji. Zwykle pierwsze tego typu zachowania obserwujemy około 2. urodzin, a na sile przybierają w wieku przedszkolnym. Niestety, najczęściej dziecko kieruje agresję przeciwko rówieśnikom oraz rodzicom. W skrajnych przypadkach, co również nie jest dobre, przeciwko sobie samemu. Na każde zachowanie agresywne trzeba reagować i to natychmiast. Bo w przeciwnym razie będzie się to utrwalać.

          DOBRZE WIEDZIEĆ!

          Jeśli dziecko nagle zaczyna zachowywać się wobec ciebie w sposób agresywny, należy poszukać przyczyny takiego zachowania. Zwykle zmiana zachowania dziecka ma gdzieś swoje źródło, jest wynikiem traumatycznego zdarzenia, bądź trudnych zmian. Może jesteś ostatnio zbyt zajęta na przykład swoimi problemami w pracy i dziecko zachowując się agresywnie, zwraca na siebie uwagę? A może chce ci pokazać, że coś złego wydarzyło się w przedszkolu? Ze starszym przedszkolakiem możesz spokojnie porozmawiać o tym, dlaczego tak się zachowuje i czy coś go nie trapi. Natomiast w przypadku małego dziecka warto porozmawiać z przedszkolanką o tym, co się dzieje wśród dzieci. Czasem agresywne zachowanie dziecka jest wynikiem oglądania zbyt brutalnych bajek – dziecko odwzorowuje zachowania bohaterów oraz w taki sposób odreagowuje negatywne emocje.

          Agresywne dziecko: zamiast hamować agresję znajdź dla niej ujście

          Gdy dziecko przejawia zachowania agresywne, nie wolno ich tak po prostu zabronić. Zbyt długo hamowana agresja w końcu wybuchnie albo znajdzie ujście w zabawach, które szkodzą samemu dziecku. Najlepiej jest pokazać małemu złośnikowi, jak może wyładować agresję w słowach lub podczas zabawy. Z czasem dziecko nauczy się panować nad swoim zachowaniem. Zanim jednak to nastąpi, czeka cię praca nad dzieckiem.

          Poznaj kilka zasad postępowania w konkretnej sytuacji – gdy dziecko bije rodzica. Oto, jak powinnaś zareagować krok po kroku.

          1. Złap dziecko za ręce i stanowczym tonem, patrząc prosto w oczy, powiedz, że nie wolno bić, bo to boli. Rób tak, nawet jeśli uderzenie nie było bolesne i bardziej cię ono rozśmieszyło niż rozzłościło.

          2. Dziecko uderzyło cię w akcie złości lub podczas histerii? Odejdź od niego i bez słowa zostaw samego do czasu, aż się uspokoi. Możesz nawet wyjść z pokoju, ale pamiętaj o zachowaniu bezpieczeństwa, by rozzłoszczone dziecko nie zrobiło sobie krzywdy.

          3. Dziecko uderzyło cię w miejscu publicznym? Nie obracaj tego w żart, lecz od razu ostro zareaguj, mówiąc spokojnym tonem, że nie powinien tak robić. Wpadło w szał? Schwyć je mocno w swoje ramiona i opleć tak silnie, by nie mogło uderzyć ani siebie, ani ciebie. Z tego „więzienia” wypuść dopiero, gdy się wyciszy. Możesz monotonnym głosem powtarzać „już dobrze, uspokój się”, ale nie upominaj go, że tak nie wolno się zachowywać – teraz nie jest na to dobry moment.

          4. Dopiero gdy dziecko się uspokoi, porozmawiajcie o tym, co się wydarzyło.
          Nie próbuj tego robić, kiedy dziecko nadal się złości, bo tylko spotęgujesz jego furię.

          5. Przypomnij dziecku, jakie są zasady w waszej rodzinie. Wśród nich jedną z najważniejszych jest „nie sprawianie innym bólu”. Powiedz, że nigdy nie będziesz tolerowała takich zachowań dziecka i konkretnie zaznacz: „Nie wolno bić, bo to boli”.

          6. Dobrą karą za takie zachowanie jest pozostawienie dziecka na kilka minut (np. tyle ile dziecko ma lat) w miejscu odosobnienia, np. na krzesełku w rogu pokoju, by przemyślało swoje zachowanie, a następnie porozmawianie z nim o tym - zapytaj, czy wie, za co miało karę i dlaczego musiałaś mu ją wymierzyć.

          7. Naucz dziecko nazywać emocje. Powiedz: „Uderzyłeś mnie, bo byłeś zły, że nie pozwoliłam ci obejrzeć bajki. Rozumiem, że jesteś na mnie zdenerwowany, ale nie wolno ci mnie bić”.

          8. Pokaż dziecku, jak może odreagować złość. Może np. rzucić poduszką o łóżko, podrzeć przeznaczoną do tego gazetę, zamazać kredkami kartkę albo głośniej krzyknąć jakieś słowo (może je nawet sobie wymyślić). Powiedz, co ty robisz, gdy się zezłościsz. Idziesz do łazienki i długo myjesz dłonie albo wychodzisz do drugiego pokoju i tam liczysz do dziesięciu.

          9. Jeżeli nie udało ci się pohamować złości i np. za głośno skrzyczałaś dziecko, porozmawiaj z nim o tym. Przyznaj się do tego, że jest ci przykro z powodu swojego niewłaściwego zachowania i przeproś za nie. Nie bój się przyznać do błędu. Dziecko uczy się od ciebie także takich zachowań.

          W przypadku agresywnych zachowań dziecka należy uzbroić się w cierpliwość. Możesz dziesiątki razy powtarzać, że „nie wolno bić” i pozostawiać dziecko w miejscy odosobnienia nawet kilka razy dziennie, jeśli zajdzie taka potrzeba. Najważniejsza jest konsekwencja i nie poddawanie się, zanim nie osiągniesz sukcesu. A osiągniesz go!

          WAŻNE!

          Cokolwiek się wydarzy, absolutnie nie wolno oddać dziecku uderzenia. Jeśli ty wykorzystasz „argument siłowy” przeciwko dziecku, ono odbierze to jako przyzwolenie na takie zachowania. Skoro mówisz „nie wolno bić”, to zdanie odnosi się również do ciebie. Dzięki temu dziecko zrozumie, że nie tolerujesz używania siły przeciwko drugiej osobie w żadnych sytuacjach. Poza tym łatwiej jest argumentować zakaz bicia, jeśli sama tego nie robisz.

          Październik  - 2024 rok

          Wskazówki dla rodziców, jak postępować z niejadkiem

          Drogi Rodzicu!

          1. Gdy Twoje dziecko ma słaby apetyt upewnij się najpierw, czy sytuacja ta nie ma podłoża medycznego. Udaj się do pediatry i zgłoś się na zlecone przez niego badania. Sprawdź, czy wzrost i waga dziecka są odpowiednie do jego wieku.
          2. Zachowaj spokój w sprawach związanych z żywieniem. Uwierz w to, że dziecko wie, czy i jak bardzo jest głodne i zjada taką porcję pokarmu, jaka zaspokaja jego potrzebę.
          3. Jeżeli nadmiernie koncentrujesz się na tym, czy i jak dużo dziecko zjadło, możesz je paradoksalnie zachęcić do niejedzenia. Nagradzasz je bowiem uwagą i zainteresowaniem za odmowę jedzenia i nieświadomie wzmacniasz to zachowanie.
          4. Podawaj jedzenie w atrakcyjny sposób, estetycznie podane. Dzieci też „jedzą oczami”.
          5. Lepiej nałóż na talerz małą porcję. Talerz napełniony po brzegi może przytłoczyć niejadka i na starcie go zniechęcić. Lepiej, żeby poprosił o dokładkę, niż miał poczucie porażki, że znowu nie zjadł wszystkiego.
          6. Podawaj jedzenie bez zbędnych komentarzy. Nie wyznaczaj, ile dziecko ma zjeść.
          7. Pamiętaj, że około 2 roku życia dziecko uwielbia mówić „nie”. W związku z kształtującym się w tym okresie poczuciem własnego „ja”, maluch zaczyna manifestować, że jest odrębną, niezależną jednostką. Odmowa jedzenia jest także tego wyrazem i nie ma nic wspólnego z tym, czy dziecko jest głodne, czy nie. Sposobem na zmniejszenie oporu jest danie dziecku możliwości decydowania np. „Wybierz, co zjesz na śniadanie – jogurt cz zupę mleczną?„” lub „Wolisz zjeść z niebieskiej czy żółtej miseczki?”.
          8. Pilnuj stałych godzin posiłków. Regularność w jedzeniu sprawia, że głód pojawia się o określonych porach. Podanie wtedy posiłku jest odpowiedzią na potrzebę dziecka.
          9. Ogranicz lub całkowicie wycofaj przekąski pomiędzy posiłkami, zwłaszcza słodycze, chrupki, chipsy. Nie są one źródłem potrzebnych składników odżywczych, a rozpychają żołądek i dają złudne uczucie sytości. Dziecko nie będzie miało szansy poczuć głodu.
          10. Posiłki powinny być podawane w ściśle określonym miejscu, ograniczać się np. do stołu w jadalni, krzesełka do karmienia.
          11. Podczas jedzenia nie rozpraszaj dziecka, nie odwracaj jego uwagi, nie zabawiaj. Maluch powinien być skupiony na jedzeniu, a nie innej czynności, takiej jak oglądanie bajki czy zabawa misiem. Jedzenie nie powinno być też „przemycane” przy okazji, gdy dziecko zajęte jest czymś innym.
          12. Unikaj rozmów o tym, że dziecko jest niejadkiem. Nie podkreślaj, jak słabo je. Nałożenie mu takiej etykietki zwiększa ryzyko, że będzie się zachowywać zgodnie z nią.
          13. Nie karm dziecka! Przedszkolak powinien już samodzielnie spożywać posiłki. Jeśli nie będziesz go wyręczać, prawdopodobnie zje więcej. Pomagaj tylko wtedy, gdy maluch z czymś sobie jeszcze nie radzi.
          14. Pozwól dziecku jeść powoli, w spokoju. Przecież powolne jedzenie jest zdrowe! Nigdy go nie poganiaj, nie okazuj zniecierpliwienia. To, że je długo wcale nie znaczy, że jest niejadkiem.
          15. Pamiętaj o tym, jak ważna jest atmosfera podczas posiłków – powinny im towarzyszyć pozytywne emocje, spokój, radość ze wspólnie spędzonego czasu.
          16. Dziecko chętnie naśladuje dorosłych. Jeśli w rodzinie jest jakiś wzór niejedzenia (np. ktoś nie siada do obiadu, bo się odchudza), maluch może brać z niego przykład. Dobrym wzorcem jest natomiast wspólne, rodzinne spożywanie posiłków przy stole.
          17. Jeżeli dziecko wyraźnie nie znosi jakiejś potrawy, nie podawaj mu jej. Zachęcaj natomiast do próbowania nowych potraw, nowych smaków.
          18. Zaangażuj niejadka do pomocy w przygotowaniu posiłku – we wspólne gotowanie, przyprawianie, układanie na talerzu. Maluch chętniej zje coś, co sam przyrządził.
          19. Zachowaj cierpliwość – zmiana nawyków żywieniowych wymaga czasy.

          Wrzesień  - 2024 rok

          Rozwój emocjonalny dzieci w wieku przedszkolnym

          Rozwój emocjonalny dzieci w wieku przedszkolnym w stosunku do wcześniejszych faz rozwojowych, cechuje się wzbogaceniem i zróżnicowaniem życia uczuciowego. Związane jest to zarówno z dojrzewaniem układu nerwowego, jak
          i z wpływem oddziaływań środowiskowych. Aczkolwiek już w okresach poprzednich można zaobserwować wyodrębnienie pierwszych uczuć dziecka, to jednak prawdziwy rozkwit uczuć ich bogactwo przypada na okres przedszkolny. W tym wieku dziecko przeżywa takie uczucia jak zazdrość, gniew, strach, lęk, radość, przyjemność, sympatię, zmartwienie, ciekawość. Zaczynają także kształtować się uczucia społeczne, moralne, estetyczne i intelektualne.

          Cechy charakterystyczne rozwoju emocjonalnego
          dzieci 3, 4, 5, 6 letnich

          Dziecko trzyletnie

          Jest towarzyskie, kochające, przyjazne, ugodowe i łatwo ulega sugestiom innych. Z łatwością przyjmuje relacje i cechy charakteru osób dorosłych. Przed ukończeniem czterech lat objawia wstydem, brak pewności siebie, okazuje nieśmiałość, obraźliwość i nerwowość.

          Dziecko czteroletnie

          Jest ufne, demonstruje duże poczucie pewności siebie, wykazuje ciekawość, skuteczność i wytrwałość w działaniu. Dość dobrze panuje nad własnymi emocjami. Traktowane poważnie, rozwiązuje problemy, kierując się rozsądkiem. Posiada utrwalone standardy zachowań przyjętych od rodziców i bliskich.

          Dziecko pięcioletnie

          Demonstruje pewność siebie, bywa zarozumiałe, lubi się popisywać, niekiedy stosuje groźby, ale także okazuje przyjacielskość i wspaniałomyślność. Z determinacją dąży do tego by być najlepszym i z wytrwałością ćwiczy nowe umiejętności. Potrafi dość dobrze panować nad emocjami, jest bardziej zrównoważone.

          Dziecko sześcioletnie

          Mniej stabilne emocjonalnie niż w wieku pięciu lat. Bardzo szybko zmienia uczucia przyjaźni na wrogość. Wykazuje skłonności do egocentryzmu, skrupulatnego przestrzegania rytuałów, agresji, buntu i drażliwości. Potrafi być kochające przyjazne i z entuzjazmem współpracuje z innymi. Ciekawe wszystkiego, co je otacza.

          Z trudem akceptuje brak własnego sukcesu i niełatwo pokonuje frustracje. 

          Edukacja emocjonalna dzieci w wieku przedszkolnym

          Z uwagi na fakt, iż w okresie przedszkolnym dziecko styka się z wieloma nowymi emocjami, jawi się znamienna rola dorosłych w edukacji emocjonalnej dzieci, uczenie nazywania, rozpoznawania i radzenia sobie z emocjami, czyli wprowadzenie do umiejętności, jaką jest inteligencja emocjonalna.

          Zadaniem przedszkola jest przygotowanie dziecka do podjęcia nauki w szkole. Przejście z przedszkola do szkoły jest dla dziecka bardzo ważnym krokiem. To przekroczenie pierwszego progu edukacyjnego. Wychowując dzieci przedszkolne zgodnie z zasadą i regułami inteligencji emocjonalnej możemy w znacznym stopniu wpłynąć na przyszłe osiągnięcia dzieci w szkole.

          Najnowsze badania jednoznacznie stwierdzają, że o sukcesie dziecka w szkole decyduje nie tyle nadzwyczajna umiejętność czytania czy znajomość faktów, ile zbiór cech emocjonalnych i społecznych takich jak: pewność siebie i ciekawość, wiedza o tym, jakiego zachowania oczekuje się od niego i jak ma powściągnąć impuls, aby nie zachować się źle, umiejętność czekania, stosowanie się do wskazówek i zwracanie się do nauczycieli po pomoc oraz zdolność wyrażania swoich potrzeb w kontaktach z innymi dziećmi.Prawie wszystkim uczniom, którzy nie radzą sobie w szkole – donoszą badania - brakuje, co najmniej jednego z tych elementów inteligencji emocjonalnej (bez względu na to, czy mają także trudności, takie jak brak zdolności do jakiegoś przedmiotu).

          Inteligencja emocjonalna nie jest cechą wrodzoną. Należy kształtować ją od najmłodszych lat, dlatego bardzo ważne jest, aby zarówno rodzice jak i nauczyciele posiadali wiedzę w tym zakresie, a także posiadali ową umiejętność.

          Przygotowanie dzieci do przyszłego życia wymaga od nas, abyśmy pomagali im rozwijać silne, pozytywne poczucie własnej wartości wraz z zaufaniem do swoich możliwości oraz samodyscyplinę, a także umiejętności z zakresu inteligencji emocjonalnej, społecznej i poczucia odpowiedzialności, które pozwoli im wzmacniać wszystkie te cechy.

           

          Czerwiec - 2023 rok

          Efektywna współpraca z rodzicami w przedszkolu drogą do sukcesu

          Większość rodziców troszczy się o wszechstronny rozwój i wychowanie swoich dzieci. Niestety, niepokojąco zwiększa się też liczba rodziców, którzy poświęcają swoim dzieciom zbyt mało czasu. Na dodatek coraz mniej uwagi przywiązują do wychowania: kształtowania u dzieci nawyków odpowiedniego zwracania się do innych oraz zgodnego współdziałania z dorosłymi
          i dziećmi, do dbania o ład i porządek w swoim otoczeniu, a także do poszanowania przyrody
          i własności społecznej.

          Bardzo ważnym obszarem działalności przedszkola jest współpraca z rodzicami. Istotną czynnością jest określenie celów ogólnych i operacyjnych, jakie należy realizować w zakresie współpracy. Aby to było możliwe, powinniśmy zacząć od zapoznania się z potrzebami rodziców, mając na uwadze również możliwości przedszkola.

          By współpraca przynosiła efekty należy sformułować następujące cele:

          • uświadomienie nauczycieli i rodziców odnośnie ich roli w relacjach: przedszkole - rodzina, rodzina - przedszkole, oraz walorach partnerskiego współdziałania,
          • organizacja systemu przepływu informacji: przedszkole - rodzina, rodzina - przedszkole,
          • wzajemne dzielenie się wiedzą i doświadczeniem zawodowym w celu organizowania warunków do uczenia się dzieci i dorosłych.

          Niewątpliwie naczelnym celem współdziałania nauczycieli i rodziców w naszym przedszkolu jest:

          • dobro dziecka, któremu trzeba stwarzać, w porozumieniu z rodzicami, warunki optymalnego rozwoju;
          • dążenie do usprawniania pracy wychowawczej z dziećmi;
          • lepsze poznanie dzieci przez nauczycieli i rodziców zarówno w środowisku przedszkolnym jak i domowym;
          • wzajemne poznanie się i zrozumienie nauczycieli i rodziców;
          • wzmacnianie więzi emocjonalnej między nauczycielami i rodzicami podczas wspólnie wykonywanych zadań

          Przy uwzględnieniu wyżej wymienionych celów nauczyciele będą doskonalić formy i metody współpracy z rodzicami, aby umożliwić im aktywny udział w życiu przedszkola. Zachęceni przez nauczycieli rodzice będą inicjować formalne i mniej formalne kontakty z pracownikami przedszkola.

          Bardzo istotnym celem jest uświadamianie nauczycielom i rodzicom ich roli w relacjach przedszkole - rodzina. Partnerskie współdziałanie to warunek jakości podejmowanych działań. Zadaniem dyrektora przedszkola jest przekonanie nauczycieli
          o konieczności organizowania warunków umożliwiających aktywny udział rodziców w życiu przedszkola. Dzieci będą przebywały w przyjaznym otoczeniu dorosłych, którzy  rozumieją się
          i współpracują.

          Kolejnym ważnym celem jest prawidłowa organizacja systemu przepływu informacji: przedszkole - rodzina, rodzina - przedszkole. Jakość współczesnego życia uzależniona jest bowiem od prawidłowej komunikacji.

          Informacje przekazywane sobie wzajemnie powinny być rzetelne, konkretne, dotyczyć tematu sprawy i docierać natychmiast. Tylko wtedy mogą mieć pozytywny wpływ na prawidłowe relacje, na których nam zależy. Ważne jest, aby zasady i normy postępowania w tym zakresie były wspólnie ustalone, znane i akceptowane przez całe środowisko przedszkolne. Możemy mieć pewność, że jeśli uda się wypracować taki model, to współpraca będzie łatwiejsza.

          Kolejnym bardzo ważnym elementem współpracy są prawidłowe relacje, dlatego należy dążyć do nabywania umiejętności rozwiązywania konfliktów.

          Jeżeli nauczyciele będą starali się włączać rodziców w realizację procesu wychowawczo - dydaktycznego, to istnieje pewność, że wiedza rodziców na temat działań prowadzonych przez przedszkole będzie się poszerzała oraz skutkować będzie większym zaangażowaniem.

          Do najczęściej stosowanych form współpracy naszego przedszkola z domem rodzinnym dziecka należą:

          1. PIERWSZE KONTAKTY INDYWIDUALNE  nawiązujemy z rodzicami w chwili odbierania
          i składania kart zgłoszenia dziecka do przedszkola. Rodzice chętnie rozmawiają z dyrektorem lub nauczycielami na temat swojego dziecka i pracy naszej placówki. Staramy się już w tych kontaktach uzyskać pewne informacje o dziecku. Rodzice natomiast mają możliwość zapoznania się z wyglądem przedszkola i informacjami zamieszczonymi na tablicach.  Dzięki takiej formie współpracy Wy – Rodzice uzyskujecie od nas informacje o dziecku, jego dotychczasowym rozwoju, zainteresowaniach, zdolnościach
          i problemach. My - nauczyciele mamy okazję zorientować się, czy dom rodzinny stwarza dziecku właściwe warunki wychowania i rozwoju, co umożliwia nam indywidualne traktowanie każdego wychowanka.

          2. SPOTKANIA ADAPTACYJNE

          Celem spotkań jest przede wszystkim pokonanie bariery lękowej u dzieci przed przyjściem do przedszkola, przed czymś dla nich nowym, stworzenie szansy na łatwiejszą adaptację, zapoznanie dzieci i rodziców z ich salą oraz placówką. Ważne jest także nawiązanie bliższego kontaktu z wychowawcą, wysłuchanie obaw i propozycji rodziców, zwrócenie uwagi na prawidłowe zachowania rodziców wobec dzieci w tym dla nich trudnym okresie.

          3. ZEBRANIA OGÓLNE I GRUPOWE

          Inną formą współpracy naszego przedszkola z Rodzicami są zebrania ogólne i grupowe. Zebrania ogólne i grupowe organizujemy w zależności od potrzeb placówki i rodziców. Na zebraniach tych informujemy rodziców o regulaminie przedszkola, zapoznajemy z prawami
          i obowiązkami dzieci w placówce, a także gorąco zachęcamy do pełnej współpracy
          i pomocy na rzecz przedszkola. Nauczycielki w poszczególnych grupach szczegółowo przedstawiają rodzicom swój program pracy wychowawczej, zadania wynikające z programu oraz osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze uzyskiwane przez poszczególne dzieci. Ponadto na zebraniach zapoznajemy rodziców z tematyką planu rocznego, z referatami na tematy wiodące w danym roku szkolnym.

          4. ZAJĘCIA OTWARTE

          Dzięki zajęciom rodzice mogą w bezpośredni i atrakcyjny sposób poznać zadania jakie realizowane są w pracy z ich dziećmi, zaobserwować i poznać stosowane formy oraz metody pracy. Najważniejsze dla rodziców jest zobaczenie dziecka na tle grupy rówieśniczej, na obserwację jego zachowań w stosunku do dzieci, nauczyciela, na sprawdzenie jego wiadomości, umiejętności i sposobu radzenia sobie w różnych sytuacjach. Dzięki nim rodzice mają okazję zobaczyć swoje dziecko w działaniu, poznać stosowane w przedszkolu metody pracy i drogę dochodzenia do pożądanych celów.

          5. SPOTKANIA INTEGRACYJNE

          Spotkania integracyjne odbywają się w celu nabywania więzi z grupą i integracją środowiska rodzinnego. Przebiegają one w bardzo miłej i sympatycznej atmosferze. To pod czujnym okiem nauczycieli, którzy prowadzą zabawę metodami innowacyjnymi, rodzice  i dzieci bawią się znakomicie. Są one również sposobem na miłe spędzenie czasu z własnym dzieckiem. Zaspokajają naturalną potrzebę dziecka w kontakcie z dorosłymi, rozwijają poprzez ruch poczucie bezpieczeństwa, akceptacji samego siebie, poczucie własnej wartości  i odkrywania własnych możliwości.

          6. WSPÓLNE ŚWIĘTOWANIE

          Doskonałą formą umożliwiającą obserwowanie swojego dziecka na tle grupy są uroczystości przedszkolne. Mają one charakter wewnętrzny – organizowane są wyłącznie dla dzieci (Mikołajki, zabawa karnawałowa, Dzień Dziecka), lub też charakter zewnętrzny i odbywają się
          z udziałem zaproszonych gości, np. rodziców, dziadków. Spotkania te dostarczają głębokich przeżyć zarówno dzieciom jak i rodzicom, wzmacniają emocjonalny stosunek do przedszkola, sprzyjają zespołowemu działaniu, wyrabiają poczucie odpowiedzialności za siebie i innych. Dzięki swej niecodzienności i atrakcyjności wpływają one na emocjonalne zaangażowanie dzieci, nauczycieli i rodziny. Dzieci prezentują to, czego nauczyły się  w przedszkolu, wykonują często zaproszenia dla gości oraz niespodzianki dla najbliższych.  W dniu tych uroczystości pełnią rolę gospodarzy. Rodzice również oferują swoją chęć pomocy w bardzo różny sposób: pomagają przygotować stroje dla dzieci, dekoracje,  pomagają w organizacji całej uroczystości, przygotowują poczęstunek. Uroczystości,  w których uczestniczą rodzice i osoby bliskie dziecku, to doskonały sposób do pogłębienia więzi uczuciowych pomiędzy nimi, a także okazja do rozmów wychowawców z rodzicami.
          Cel każdej przedszkolnej uroczystości wtedy jest osiągnięty, gdy będzie ona dla dzieci przyjemnością, gdy pozostawi po sobie wrażenie mile i ciekawie spędzonego czasu oraz dobrej zabawy.

          7. KIERMASZE PRAC PLASTYCZNYCH

          We współpracy z rodzicami przedszkole może również organizować kiermasze prac plastycznych, podczas których wszyscy - rodzice, dzieci i nauczyciele prezentują swoje umiejętności artystyczne. Każda grupa wiekowa pod bacznym okiem swoich wychowawców przygotowuje bardzo pomysłowe prace dostosowane oczywiście do ich wieku  i umiejętności. Dużo serca, zapału  i weny twórczej wkładają wszyscy w jego przygotowanie.

          8. KĄCIKI DLA RODZICÓW

          Spełniają one ważną pośrednią formę informacyjną. To wydzielone miejsca  w szatni  przedszkola zawierające najważniejsze dane na temat funkcjonowania placówki, a które przydatne są rodzicom. Poprzez tę formę kontaktu na bieżąco informowani są o wszelkich zmianach  w organizacji przedszkola, zapoznawani z aktualnymi zamierzeniami wychowawczo-edukacyjnymi w grupie, mają możliwość obejrzenia prac twórczych swoich dzieci.  Poprzez tę formę kontaktu rodzice mogą na bieżąco zapoznawać się z aktualnymi sprawami organizacyjnymi placówki. W kąciku zamieszczamy artykuły o tematyce pedagogicznej
          i psychologicznej, telefony poradni specjalistycznych, podziękowania dla aktywnych rodziców oraz inne ważne informacje.

          9. SPOTKANIA ZE SPECJALISTAMI

          Przedszkole w zależności od potrzeb może organizować spotkania ze  specjalistami - pedagogami, psychologami, logopedami.

          Recepta na dobrą współpracę z rodzicami i opiekunami dzieci to:

          • nie uważać, że zawsze mamy rację i że wszystko wiemy,
          • nie trzymać się kurczowo utartych schematów,
          • trzeba patrzeć, słuchać, odczuwać i poszukiwać,
          • zawsze być gotowym, by pomóc rodzicom rozwiązać problem,
          • być szczerym, komunikatywnym i otwartym,
          • być elastycznym, otwartym na zmiany i ciekawe propozycje,
          • krytykę ze strony rodziców przyjmować i spokojnie analizować.

          Warunki dobrej współpracy:

          • do nauczyciela należy pierwszy ruch w kierunku dobrej współpracy.
          • nauczyciel musi odrzucić uprzedzenia i być gotowym na kontakt z każdym rodzicem.
          • przekonanie, że efektywność współpracy zależy od obu stron.
          • przyznanie rodzicowi takich samych praw jakie sami chcemy mieć.
          • tworzenie przyjaznej atmosfery np. rozmowa w odpowiednim pomieszczeniu.
          • angażowanie do współpracy wszystkich rodziców.
          • zmieniać co się da zmienić, pomagać, być otwartym na nowe propozycje.
          • stosować zasady dobrej komunikacji. 

          Aby współpraca przedszkola z rodzicami i opiekunami dzieci układała się jak najlepiej, zarówno jedna jak i druga strona, powinna kierować się pewnymi zasadami. Należą do nich: zasada pozytywnej motywacji, partnerstwa, jedności oddziaływań
          i systematycznej współpracy.

          Zasada pozytywnej motywacji mówi, że ważnym warunkiem skutecznej współpracy wychowawców i rodziców jest całkowicie dobrowolny w nim udział. Chodzi o to aby, wszyscy byli świadomi współpracy, jak również korzyści z nią związanych.

          Zasada partnerstwa podkreśla równorzędne prawa i obowiązki wychowawców i rodziców. Chodzi o to, aby żadna ze stron nie czuła się mniej wartościowa od drugiej, aby tworzyły rodzaj wspólnoty, której członkowie mają w miarę jednakowy udział w podejmowaniu decyzji i razem ponoszą odpowiedzialność za wprowadzenie ich w życie.

          Zasada jedności oddziaływań przypomina o konieczności realizowania przez wychowawców
          i opiekunów dziecka zgodnych celów w pracy wychowawczej. Oprócz zgodności celów ważne jest także uzgadnianie metod i form oddziaływań.

          Zasada systematycznej współpracy ukazuje potrzebę czynnego i stałego zaangażowania się w wykonywanie zadań inicjowanych i organizowanych podczas współdziałania wychowawców
          i rodziców.

          Jednym z wyznaczników wzorowej jakości przedszkola jest dobrze zorganizowana współpraca
          z rodzicami. W dzisiejszych czasach, aby przedszkole zyskało miano tzw. „naszego przedszkola” (z punktu widzenia rodziców) konieczne jest wypracowanie takiego modelu współpracy
          z rodzicami, gdzie obie świadomie współpracujące strony miałyby poczucie współdecydowania
          w sprawach ważnych dla wychowania i kształtowania dzieci.

          Aby sprostać tym wymaganiom należy stosować różne formy współpracy z rodzicami
          i opiekunami dzieci. W przedszkolu trzeba, wiec stosować takie formy, aby wypełniały różnorodne treści, zależnie od potrzeb danego środowiska, usytuowania placówki, charakteru pracy zawodowej rodziców, ich wykształcenia i zainteresowań.

          Należy pamiętać, iż rodzice są pierwszymi i najważniejszymi nauczycielami własnego dziecka, mają podstawowy wpływ na przyswajanie przez dzieci wartości zachowań i przekonań. Dlatego powinni być obecni w przedszkolu, gdyż świadome i celowe wychowanie dzieci, nawet przez osoby z wiedzą i doświadczeniem pedagogicznym, nie może odbywać się bez ich udziału.

          Nauczyciele natomiast odpowiadają za wypracowanie warunków i form współdziałania, dlatego nie mogą to być działania przypadkowe i sporadyczne, lecz przemyślane, zaplanowane, dobrze zorganizowane oraz atrakcyjne.

          Styczeń  - 2023 rok

          Porada logopedy- Jak stymulować mowę dziecka?

          1.Wykonuj z dzieckiem ćwiczenia oddechowe utrwalające prawidłowy sposób oddychania. (dmuchanie baniek mydlanych, dmuchanie na lekkie przedmioty, dmuchanie  na wiatraczki, itp.)

          2.Wykonuj z dzieckiem ćwiczenia usprawniające pracę narządów artykulacyjnych oparte   o zabawy fonacyjne i artykulacyjne.

          Przykłady:

          Kotek pije mleczko (wysunięcie języka na brodę), oblizuje wąsy (ruch językiem wokół warg – najpierw do kącików ust, potem w kierunku nosa) – przy szeroko otwartej buzi

          Kotek mruczy – mmmmm, ziewa (naśladowanie ziewania)

          Wąż syczy – sssssss

          Pszczoła bzyczy – bzz bzz

          Liście szumią szszszsz…. (wargi ściągnięte w dzióbek)

          Straż pożarna jedzie – eee ooo eee ooo (z przesadną artykulacją samogłosek – wargi rozciągają się, a następnie ściągają)

          Samolot leci – uuuuu (dzióbek z warg) i ląduje iiiiiiiiii (szeroki uśmiech)

          Parskanie jak konik, następnie kląskanie językiem

          Cmokanie

          Pociąg jedzie – fu fu fu (górne zęby dotykają dolnej wargi)

          3. Dbaj o prawidłowe żucie, gryzienie i połykanie

          Karm dziecko piersią (jeśli to tylko możliwe), a potem łyżeczką. Ssanie piersi to doskonałe ćwiczenie aparatu artykulacyjnego. Ogranicz używania smoczka, wprowadzaj pokarmy
          o twardej konsystencji (marchewkę, jabłko, skórki od chleba), gdy tylko zaczynają się wyrzynać ząbki. Zwróć uwagę jak dziecko oddycha czy przez nos czy przez usta podczas snu i milczenia. Jeżeli dziecko ma otwarte usta jego żuchwa układa się nienaturalnie i zmienia się ułożenie języka. Daje to w konsekwencji wady zgryzu jak również wady wymowy. Dzieci takie częściej się przeziębiają.

          4. Zwróć uwagę na słuch dziecka, jeśli coś cię niepokoi skontaktuj się z lekarzem.

           Zwracajcie uwagę na odgłosy codziennego życia i zadawajcie pytanie „Co to jest?. Szukajcie razem źródła dźwięku. W ten sposób kształcicie uwagę słuchową dziecka.

          5. Naśladujcie odgłosy otoczenia:

          Szum wiatru, odkurzacza, odgłosy wydawane przez zwierzęta (np. be be, mu mu, pi pi), warkot silnika samochodu, alarm przejeżdżającej straży pożarnej, zasłyszaną melodię (można ją odtworzyć śpiewając lalala) itp. Wykorzystuj każdą okazję żeby prowokować dziecko do mówienia. Wyrażenia dźwiękonaśladowcze są bardzo ważnym etapem w rozwoju mowy!
          W trakcie ich wypowiadania dziecko utrwala sobie głoski oraz uczy się łączyć sylaby, np. be be, pa pa. Jeśli dziecko ma trudności z wyrażeniami dźwiękonaśladowczymi – zacznij od tych, które zbudowane są z samogłosek (aaaa, iiiiii, uuuuu, ooooo). Można nimi nazwać emocje, odgłosy zwierzątek i otoczenia. Później przejdź do wyrażeń zawierających spółgłoski, które pojawiają się w mowie dziecka najwcześniej – p, b, m (pa, ba, ma). Z czasem można zacząć łączyć sylaby (pa pa, mama).

          6. Śpiewaj dziecku i razem z dzieckiem.

           Słuchaj płyt z muzyką dziecięcą i śpiewajcie razem.

          7. Kiedy dziecko nazywa jakiś przedmiot „po swojemu” lub komunikuje się niewerbalnie (przy pomocy gestu) – nazwij głośno przedmiot lub czynność, o którą mu chodzi.

          8. Ucz dziecko koncentrowania wzroku na rozmówcy.

          Patrz na dziecko kiedy do niego mówisz oraz kiedy oczekujesz od niego odpowiedzi.

          9. Funduj dziecku tzw. KĄPIEL SŁOWNĄ – mów do niego przy wykonywaniu każdej wspólnej czynności: spaceru, ubierania, jedzenia, oglądania obrazków, rysowania, zabawy.

          Nazywaj przedmioty, czynności i emocje. Staraj się mówić powoli, modulować głosem i używać prostych słów. Twoja wypowiedź musi być dla dziecka zrozumiała, a dzięki akcentowi  
          i gestykulacji – barwna i interesująca.

          10. Pokazuj dziecku różne przedmioty i nazywaj je.

          Powinny to być przedmioty codziennego użytku, z którymi dziecko często ma kontakt, np. zabawki, jedzenie, ubrania.

          11. Oglądajcie wspólnie obrazki.

          Opowiadaj dziecku co się na nich znajduje, wskazuj na różne przedmioty, opisuj je, nazywaj. Prowokuj także dziecko do mówienia poprzez proste pytania: Gdzie jest miś? Kto to? Jaki ma kolor? Jest smutny, czy wesoły? Mały czy duży? Itp.

          12. Zadawaj dziecku krótkie proste pytania prowokujące do mówienia.

          Jeśli dziecko nie zna odpowiedzi, można mu podpowiedzieć i nazwać przedmiot lub czynność. Nigdy jednak nie należy od razu odpowiadać za dziecko. Trzeba dać mu szansę, aby się zastanowiło i spokojnie odpowiedziało.

          13. Zachęcaj dziecko do udziału w codziennych czynnościach. Opowiadaj o tym, co robicie.

          Mama je jabłko. Jabłko jest czerwone i słodkie. Zobacz.

          Teraz założymy sweter. Sweter jest zielony i miękki. Ma guziki.

          To jest dom. Dom jest duży. Ma okna.

          Umyj zęby. Gdzie masz zęby? Pokaż.

          Ważne żeby zdania nie były zbyt skomplikowane, a słownictwo bliskie dziecku.

          14. Nazywaj emocje:

          Podczas czytania, oglądania obrazków, czy sytuacji z życia codziennego warto nazywać emocje.

          np. Mama jest wesoła. Śmieje się.

          Dziewczynka jest smutna. Płacze.

          15. Wzmacniaj osiągnięcia dziecka poprzez pochwałę oraz powtórzenie wypowiedzianego przez nie słowa.

          16. Czytaj dziecku.

          Warto poświęcić choćby 15-30 min dziennie na przeczytanie dziecku bajeczki. To nie tylko rozwija wyobraźnię, lecz także poszerza zasób słownictwa, uczy koncentracji uwagi i daje dziecku poczucie bliskości.

          17. Dbaj o poprawność swoich wypowiedzi. Pamiętaj, że dziecko naśladuje właśnie Ciebie!

          Nie posługuj się językiem dziecka. Nie spieszczaj nadmiernie form. Nie nazywaj przedmiotów, czynności lub osób w taki sam sposób jak dziecko.

          18. Wykonujcie zabawy rytmiczno-ruchowe.

          Przykłady: Rodzic wystukuje rytm (np. na tamburynie, bębenku, klaszcząc w dłonie). Dziecko porusza się zgodnie z rytmem. Głośne i wolne stukanie (idzie niedźwiedź) – dziecko idzie powoli, mocno stawiając nóżki na podłodze; cichsze, ale szybkie stukanie – dziecko porusza się lekko i szybko (idzie mały miś).

          Śpiewanie piosenki i jednoczesne pokazywanie:

          Głowa – ramiona – kolana – pięty

          Głowa – ramiona – kolana – pięty

          Głowa – ramiona – kolana – pięty

          Oczy – uszy – usta – nos.

          19. Ucz dziecko piosenek, wierszyków i wyliczanek.

          Piosenki, wierszyki i wyliczanki rymują się, a dzięki swej melodyjności są łatwe do przyswojenia. Zacznij od krótkich, nawet dwuwersowych form, by z czasem przechodzić      do dłuższych.

          20. Zachęcaj do rysowania.

          Komentuj co robi, opowiadaj o tym co widzisz na obrazku. Zadawaj pytania.

          Można także łączyć rymowanki z rysowaniem, np.

          To prostokąt i dwa koła

          Z przodu kwadrat, z tyłu rura

          Warczy, prycha i już wiecie

          Że to AUTO ma być przecież!

          21. W czasie zabawy wcielajcie się w różne role.

          Zabawy tematyczne (np. w kucharza, czy sklep) nie tylko rozwijają wyobraźnię, lecz także uczą naprzemienności ról, zasad zachowania w określonych sytuacjach komunikacyjnych oraz poszerzają zasób słownictwa dziecka.

          22. Kontroluj, czy dziecko rozumie Twoje polecenia.

          Polecenia powinny być proste i dotyczyć czynności lub przedmiotów, które są dziecku bliskie.

          Daj misia. (Kiedy o to prosimy nie wskazujemy palcem na misia!)  Pokaż oko. Przynieś buty.

          Połóż piłkę na krześle.

          23. Nie wyręczaj dziecka w mówieniu. Nie przerywaj mu.

          Jeśli ma trudność z wypowiedzeniem wyrazu, pozwól mu spokojnie dokończyć, po czym powiedz ten wyraz jeszcze raz – poprawnie.

          24. Nie śmiej się z jego wypowiedzi. Nie krzycz, jeśli jest niezrozumiała. Nie uciszaj.  To może wywołać zniechęcenie do mówienia.

          25. Nie poprawiaj uporczywie każdego słowa i każdej niegramatycznej wypowiedzi dziecka.

          26. Ważne, aby dziecko miało kontakt z innymi dziećmi i dorosłymi – to wzmocni w nim potrzebę komunikowania się.

          27. Nie wymagaj od dziecka, aby wymawiało głoski, na które fizjologicznie nie jest jeszcze gotowe.

          28. Wspólnie róbcie książeczki o rodzinie, kolegach, zajęciach dziecka. Książeczki rozwijają myślenie i wyobraźnię, rozwijają słownictwo, zachęcają do czytania. Są wspaniałą formą spędzania czasu z dzieckiem i nawiązania głębszych więzi.

          29. Ogranicz oglądanie telewizji.!!!

          Wybieraj wartościowe programy – ważne, aby nie było w nich przemocy, mrocznej atmosfery, aby uczyły pozytywnego spojrzenia na świat. Oglądajcie bajki razem, będzie to okazja do ich komentowania, zadawania pytań dotyczących na przykład bohaterów, ich imion, przygód, przeżywanych emocji itp. Nie zostawiaj włączonego telewizora, jeżeli nikt go nie ogląda. Nie włączajcie telewizora na pocieszenie – dla malucha lepszym pocieszeniem jest przytulenie przez mamę czy tatę. Sprawdź, czy osoba opiekująca się dzieckiem podczas Twojej nieobecności
          w domu pozwala maluchowi na wielogodzinne oglądanie telewizji.

          30. Dbaj o prawidłowy rozwój ruchowy. Zachęcaj do biegania, wspinania się po drabinkach, jazdy na hulajnodze, rowerze, rolkach.

          31. Usprawniaj motorykę palców, poprzez wydzieranie, naklejanie, lepienie 
          z plasteliny, malowanie, rysowanie.

          32. Dbaj o mocną więź emocjonalną. Głaskaj, przytulaj, chwal dziecko. Zachęca to do kontaktów werbalnych.

          Przygotowała: Katarzyna Brożek

          Grudzień  - 2022 rok

          PRAKTYCZNE WSKAZÓWKI DLA RODZICÓW DZIECI W WIEKU PRZEDSZKOLNYM

          Jak pracować z dzieckiem w domu i pomóc mu w zdobyciu umiejętności potrzebnych
          w przedszkolu.           W uzyskiwaniu różnych umiejętności potrzebnych w przedszkolu mogą dziecku pomóc jego najbliżsi. Nie trzeba specjalnego nakładu czasu ani środków finansowych, wystarczy bycie razem z dzieckiem, trochę pomysłowości i wykorzystanie naturalnych sytuacji, jakie zdarzają się na co dzień w każdej rodzinie i w jej otoczeniu. Najodpowiedniejszym  momentem na takie „rozwojowe wzmocnienie”  jest czas wolny spędzany razem z rodzicami, w spokoju,
          a nie w codziennym pędzie – wieczory w ciągu tygodnia, weekendy, wakacje.

          Wzmacnianie samodzielności i zaradności dziecka

          • włączać dziecko w prace domowe i wykonywać je razem z nim z zastosowaniem „podziału pracy”, ale bez wyręczania – dzieci bardzo lubią być traktowane poważnie
            i chętnie angażują się w różne „prawdziwe” działania w domu czy wokół niego;
          • rozmawiać z dzieckiem w trakcie wykonywania tych prac – to znakomita okazja do lepszego poznania swego dziecka, tego, jak myśli, co już wie i umie, to także naturalna okazja do wyrażenia mu swojego zadowolenia z posiadanych przez niego wiadomości, umiejętności;
          • pozostawić pole do własnych pomysłów i zachęcanie do tego – np. urządzenie swojego kącika czy pokoju, decyzje, co ma wisieć na tablicy korkowej nad biurkiem czy stolikiem do zabaw i nauki, co będzie rosło na grządce, wyznaczonej dla dziecka
            w ogrodzie babci;
          • nawiązać kontakt z rodzicami jego kolegów i koleżanek z przedszkola czy najbliższej okolicy – umawiać się z rodzicami w sprawie wizyt w domu, wspólnego wyjazdu
            i noclegu poza domem;
          • zachęcać do dokonywania wyborów, stwarzanie ku temu wiele okazji, rozmawiać
            o różnych możliwościach – np. przy kupowaniu ubrania, prezentu dla kogoś, planów remontu mieszkania

          Rozwijanie  u dziecka ciekawości świata.

          • zabierać dziecko w różne miejsca w bliższej i dalszej okolicy,  aby  poznało różne instytucje i to, jak należy się w nich zachowywać – wyjścia do kina, teatru, banku, hipermarketu, galerii, metra, muzeum, szewca, fryzjera, punktu krawieckiego;
          • podróżować z dzieckiem do krewnych, znajomych – różnymi środkami lokomocji
            w różne miejsca;
          • organizować wyprawy do księgarni, do biblioteki, poszukiwacz razem różnych informacji w Internecie, wspólnie przeglądać i czytać książki, czasopisma, codzienne gazety, rozkład jazdy pociągów czy autobusów w Internecie – dostarcza to dziecku różnej wiedzy, ale uczy też koncentracji i wytrwałości, tzn. tego, że należy doczekać do końca jakiejś historii, finalizować podjęte działania;
          • rozmawiać z dzieckiem, prowokować do zadawania pytań, do samodzielnego poszukiwania na nie odpowiedzi, odpowiadać na jego pytania i zachęcać do zadawania kolejnych.

          Kształtowanie postawy twórczej dziecka.

          • zachęcać dziecko do różnych form ekspresji poprzez rysowanie, malowanie, lepienie, śpiew, taniec, grę na instrumentach, robienie zdjęć;
          • opowiadać dziecku różne historyjki, wymyślać je razem z dzieckiem, ilustrować rysunkami, gotowymi obrazkami, zdjęciami, zapisywać w komputerze, wydawać
            w postaci „książeczek”
          • zadawać pytania typu „a jak można to zrobić inaczej?”, przy czytaniu czy opowiadaniu historyjek pytania typu  „a co było przedtem?”, „jak inaczej mogłoby się to skończyć?”;
          • grać z dzieckiem w różne gry –planszowe, bawić się w „gry językowe” – stosować rymowanki, wyliczanki, wymyślać nowe słowa;
          • zachęcać do niestandardowych pomysłów – np. dziś przygotujemy dla mamy niespodziankę, będzie cały obiad ‘na biało”, nietypowe prezenty dla bliskich na święta, oryginale opakowania własnoręcznie przez dziecko przygotowane

          Rozwijanie społecznych kompetencji dziecka

          • utrzymywanie kontaktów z bliższymi i dalszymi krewnymi, zapraszanie ich do domu
            i odwiedzanie ich z dzieckiem;
          • utrzymywać kontakty z sąsiadami i włączać w nie dziecko, np. poprzez drobne wspólne prace wokół domu czy na działce;
          • zadbać o to, by dziecko miało jak najwięcej kontaktów z innymi dziećmi, szczególnie gdy jest jedynakiem – chodzi nie tylko o kontakty z rówieśnikami, ale także z dziećmi młodszymi (uczy się opiekowania) i starszymi (uczy się podporządkowywania, ale
            i „walki o swoje”);
          • uczyć, głównie na własnym przykładzie, różnych form nawiązywania i podtrzymywania kontaktów – rozmowy przez telefon codziennie z chorym dziadkiem,  pisanie listów, kartek czy robienie laurek na rodzinne uroczystości.

          Wzmacnianie samooceny dziecka.

          • wakacje zaplanować tak, aby dziecko mogło być w kilku miejscach,
            np. razem z rodzicami i rodzeństwem poza domem, z dziadkami na działce,
            z bratem u krewnych w innej miejscowości przez kilka dni;
          • we wszystkich tych miejscach wykorzystywać naturalne sytuacje, aby dziecko mogło się jak najwięcej ruszać, biegać, skakać, wykonywać różne prace wymagające wysiłku fizycznego;
          • włączać dziecko w jak najwięcej działań wspólnie z innymi – z dorosłym
            i dziećmi, będzie się mogło od nich wielu rzeczy jeszcze nauczyć;
          • po każdym etapie wakacji dużo z dzieckiem rozmawiać, pytać, wyrażać swoje zadowolenie, że dało sobie z czymś radę, że się czegoś nauczyło, czy dowiedziało,
            że poznało nowych kolegów;
          • rozmawiać z dzieckiem o przedszkolu, ale nie ujawniać wobec niego swoich niepokojów, pretensji, czy nastawiać go negatywnie wobec nauczycieli, przedszkola, ono i tak nie ma na to wpływu, a niepokój rodziców może udzielić się i jemu;
          • zaplanować 1 września jako dzień uroczysty dla całej rodziny, urządzić małe przyjęcie rodzinne, sprawić dziecku jakąś niespodziankę, zrobić zdjęcie do rodzinnego albumu albo do oprawienia i powieszenia nad biurkiem dziecka, opowiedzieć mu o swoim pierwszym dniu w przedszkolu, albo zachęcić dziadków do takiej opowieści przy kawie czy herbacie.

          Przedszkole daje okazję do poznawania nowych obszarów wiedzy, opanowania nowych umiejętności, nawiązywania nowych relacji społecznych tak z dziećmi, jak
          i z dorosłymi. To także okazja do sprawdzenia się i budowania poczucie własnej odrębności
          i własnej wartości. Przede wszystkim jednak to okazja do rozwoju samodzielności. Dziecko, które wcześniej zacznie rozwijać się w tym kierunku, będzie miało naturalną przewagę, także w życiu dorosłym, nad rówieśnikami, którzy takiej okazji zostali pozbawieni. Wbrew pojawiającym się czasem opiniom nie oznacza to wcale odbierania dziecku dzieciństwa. Chodzi o wykorzystanie potencjału dziecka, stworzenie mu optymalnych warunków do rozwoju.”

          Przygotowała: Aneta Kurek

          Listopad  - 2022 rok

          Jak kształtować odporność u dzieci

          Dla każdego rodzica najważniejsze jest zdrowie dziecka. Problem przeziębień wśród dzieci jest szczególnie aktualny w okresie jesienno – zimowym, kiedy maluchy częściej, niż w innych porach roku narażone są na różnego rodzaju infekcje. Duże skupiska dzieci, takie jak przedszkola czy szkoły, są w tym czasie istną „wylęgarnią" wirusów i bakterii, przenoszących się z jednego malucha na drugiego.

          Odporność zdrowotna przedszkolaka

          Przeciętnie dziecko w wieku przedszkolnym choruje 6-7 razy w roku na choroby przeziębieniowe. Jest to prawie nie do uniknięcia. Ważne jest zadbanie, aby nie występowały
          u niego w tym okresie niedobory witamin, minerałów i podstawowych składników odżywczych, bo to gwarantuje poradzenie sobie z chorobą. Dieta dziecka powinna zawierać odpowiednią ilość białka, kalorii, odpowiednich tłuszczy, w których rozpuszczają się niektóre witaminy oraz błonnika.

          Posyłając dziecko do przedszkola, niezależnie od wieku, rodzice muszą liczyć się z częstszymi problemami zdrowotnymi. Nosy i gardła przedszkolaków są rezerwuarem wielu drobnoustrojów chorobotwórczych, na które my dorośli jesteśmy już z reguły uodpornieni. Nasze maluchy natomiast, szczególnie, gdy są świeżo po jakiejś chorobie, która nadwyrężyła ich odporność, łatwo zapadają na kolejne zakażenie, często poważniejsze, spowodowane np. przez pneumokoki bytujące w nosie kolegi.

          Bardzo ważne dla wzmacniania odporności dziecka jest, poza dbaniem o dietę i  hartowanie go, leczenie każdej infekcji oraz możliwość przeprowadzenia rekonwalescencji. Podobnie w fazie pojawienia się pierwszych objawów przeziębienia bardzo ważna jest możliwość pozostawienia dziecka w domu, w cieple. Tym bardziej, że w początkowej fazie choroby dziecko najbardziej zaraża kolegów.

          Wiek przedszkolny to okres życia typowy dla chorób zakaźnych. Większość dzieci jest już wtedy po pierwszej dawce szczepienia przeciwko odrze, śwince i różyczce, ale pozostaje ryzyko zachorowania na ospę wietrzną, grypę czy żółtaczkę pokarmową. Między innymi przed tymi chorobami można uchronić dziecko całkowicie lub złagodzić znacznie ich przebieg, stosując szczepionki nieobowiązkowe, ale zalecane w polskim kalendarzu szczepień.

          Warto o tym porozmawiać ze swoim pediatrą przed wysłaniem dziecka do przedszkola i wtedy przeprowadzić szczepienia przeciwko ospie wietrznej, żółtaczce pokarmowej. Podejrzenie, że z odpornością małego dziecka coś jest nie tak, ma uzasadnienie, jeśli infekcje wracają częściej niż raz na dwa miesiące, przebiegają nietypowo, ciężko i niemal za każdym razem kończą się ropnymi zakażeniami.

          Wtedy koniecznie musimy zwrócić się do pediatry, aby skontrolować stan zdrowia dziecka i  ewentualnie wykonać badania dodatkowe. Nie da się, jak widać, zupełnie uniknąć infekcji u dzieci, które zaczęły się kontaktować z innymi maluchami - można jednak starać się zmniejszyć ilość tych zachorowań do niezbędnego minimum stosując:

          • Szczepienia ochronne

          Oprócz pilnowania kalendarza szczepień warto poddać dziecko, zwłaszcza takie, które często choruje, dodatkowym szczepieniom przeciwko pneumokokom i meningokokom. Uchronimy je w ten sposób przed bakteryjnymi powikłaniami popularnych infekcji wirusowych. Pediatrzy zalecają również podawanie najmniejszym dzieciom szczepionki przeciw grypie.

          • Preparaty wzmacniające odporność

          Przeznaczone są właśnie dla często chorujących dzieci. Są to zawiesiny z cząsteczkami bakterii, najczęściej wywołujących choroby. Układ odpornościowy może na nich „trenować” i wytworzyć pamięć immunologiczną - zdolność do obrony. Dodatkowo stymulują organizm do reakcji antyalergicznych. Można je stosować już u maleńkich dzieci nawet podczas infekcji, pod warunkiem że dziecko zaczęło terapię, kiedy było zdrowe. Przeciwwskazaniem są przewlekłe choroby (np. cukrzyca, choroby nerek i wątroby). Aby leki właściwie zadziałały, trzeba brać je w  odpowiednim cyklu. Wybór szczepionki zależy od lekarza. Na wytworzenie odporności trzeba około trzech miesięcy.

          • Zdrowa dieta

          Przewód pokarmowy to największy organ układu immunologicznego, dlatego zdrowa dieta jest tak ważna dla budowania naturalnej odporności organizmu. Posiłki dziecka powinny być różnorodne. Dietę zdrowego dziecka należy oprzeć na mleku, produktach zbożowych z pełnego przemiału, warzywach i owocach ,wzbogacać o chude mięso, jaja i morskie ryby. Wzmacnianiu odporności sprzyja uzupełnienie posiłków malca w naturalne prebiotyki znajdujące się w cykorii, porach, karczochach, czosnku, szparagach, cebuli i bananach. Trzeba pamiętać również, żeby dziecko jadło regularnie.

          • Hartowanie

          Podstawą hartowania są codzienne spacery. Dziecko powinno spędzać na świeżym powietrzu przynajmniej dwie godziny dziennie. Przeciwwskazaniem do wyjścia z domu dla zdrowych małych dzieci jest tylko temperatura spadająca więcej niż 10 stopni poniżej zera. Malca nie można też przegrzewać, a posiłki i napoje dla niego powinny mieć temperaturę pokojową.

           

          Często boimy się by nasza pociecha nie zmarzła, opatulamy je w ciepłe ubrania, trzymamy w mocno ogrzanych pomieszczeniach. O zimnych napojach czy lodach nasze dzieci mogą jedynie marzyć. Postępując tak niestety szkodzimy maluchom. Dla zdrowia dziecka bardzo ważne jest hartowanie.

          Zanim wyślemy dzieci do przedszkola powinniśmy szczególnie zadbać o hartowanie dzieci, czyli przyzwyczajanie organizmu do różnych warunków panujących w otoczeniu. Jego celem jest stymulowanie organizmu i przyzwyczajanie go do nagłych zmian temperatur i wilgotności. Zahartowany organizm będzie odporniejszy na potencjalne infekcje. Najlepszym momentem na rozpoczęcie procesu hartowania dziecka jest lato. Wówczas ryzyko chorób jest dużo niższe niż
          w trakcie innych pór roku. Jednym z najlepszych sposobów hartowania jest brodzenie w wodzie. Jesienią warto kontynuować rozpoczęty latem proces hartowania. Wspaniałą okazją po temu mogą być wycieczki za miasto do lasu. Panuje tam szczególny mikroklimat. Porastające polskie lasy sosny, świerki i modrzewie wydzielają olejki eteryczne, które mają zbawienny wpływ na zdrowie maluchów. Podrażnione przez składniki olejków drogi oddechowe oczyszczają się niemal jak przy inhalacji. Ponadto letnie hartowanie możemy kontynuować w warunkach domowych. Jeśli nasze dziecko latem biegało boso po plaży, po trawie, brodziło w wodzie, to zabiegi te możemy zastąpić co wieczór, nacierając stopy zimną wodą. Po takim ochłodzeniu stóp koniecznie trzeba je dobrze osuszyć, a potem założyć ciepłe skarpety.

          ZASADY SPRZYJAJĄCE HARTOWANIU DZIECKA I RODZICA:

          1. Spacerujcie codzienne także w chłodniejsze i deszczowe dni

          2. Nie przegrzewajcie się i nie ubierajcie zbyt ciepło.

          3. Zażywajcie krótkich kąpieli w chłodnej wodzie.

          4. Jedzcie dużo owoców i warzyw, bogatych w witaminy.

          5. Często wietrzcie mieszkanie i przy ładnej pogodzie śpijcie przy uchylonym oknie.

          6. Wyjedźcie na kilkutygodniowy wyjazd „na łono natury”, zmieńcie klimat.

          Przygotowała: Barbara Migda

          Październik - 2022 rok

          Czytajmy dzieciom
          Współcześni psycholodzy uważają dzieciństwo za bardzo ważny etap w rozwoju człowieka. Dziecko stało się więc centrum procesu wychowawczego i dydaktycznego, a wiek przedszkolny  to czas, w którym kształtują się jego nawyki, w tym również czytelnicze; warto więc wykorzystać ów moment, tym bardziej, że czytając dzieciom, poszerzamy ich wiedzę o człowieku, o świecie, dostarczamy naszym pociechom całego bogactwa przeżyć. Kontakt 
          z książką wzbogaca słownictwo dziecka, jego wyobraźnię; książki rozszerzają świat ich uczuć
          i myśli.           Rodzice muszą sobie uświadomić, że w dużej mierze od nich zależy pomyślna przyszłość ich dziecka. Bez względu na sytuację rodzinną, majątkową czy własne wykształcenie, jeżeli chcą, by ich dziecko było mądre i odnosiło sukcesy w szkole oraz w życiu, codziennie powinni czytać mu głośno przez 20 minut.

          Nasze przedszkole realizuje roczny plan pracy pt: „Bajeczki dla syneczka i córeczki.” w ramach kampanii społecznej „Cała Polska czyta dzieciom”.

          Dlaczego warto czytać dzieciom:

          (…) Codzienne czytanie dziecku dla przyjemności jest czynnością prawdziwie magiczną zaspokaja bowiem wszystkie potrzeby emocjonalne dziecka, znakomicie wspiera jego rozwój psychiczny, intelektualny i społeczny, jest jedną z najskuteczniejszych strategii wychowawczych, a przy tym przynosi dziecku ogromną radość i pozostawia cudowne wspomnienia. Ale to jeszcze nie koniec atutów głośnego czytania. Czynność ta jest łatwa, nie wymaga od nas, dorosłych, szczególnego przygotowania, jest przyjemna i inspirująca także dla czytającego, nic nie kosztuje, gdy korzystamy z biblioteki czy wymieniamy książki z innymi rodzicami, lub jest niedroga, gdy zaopatrujemy się w tanich księgarniach albo na wyprzedażach. (….)

          (…) Zacznijmy od korzyści z głośnego czytania dla zdrowia emocjonalnego
          dziecka. (…) Dziecko, któremu codziennie czytamy, czuje się ważne i kochane. Buduje to jego mocne poczucie własnej wartości – wewnętrzną siłę i wiarę w siebie, które wpłyną na jakość jego życia co najmniej tak znacząco jak zdrowy kręgosłup czy zdrowe oczy. Codzienne głośne czytanie buduje mocną więź między rodzicem i dzieckiem. Więź z najbliższą osobą jest jedną z najważniejszych potrzeb rozwojowych dziecka, warunkiem, by mogło wyrosnąć na zdrowego emocjonalnie i dojrzałego człowieka. Jeżeli rodzice nie znajdują czasu dla dziecka, przedkładając nad jego potrzeby swą karierę, zarobkowanie lub własne przyjemności, nieświadomie narażają całą jego przyszłość. Brak więzi z rodzicami w dzieciństwie jest niemal gwarancją ogromnych życiowych problemów, natomiast mocna i zdrowa więź z nimi daje na całe życie silny fundament oraz osłonę przed złymi wpływami, na które dziecko będzie odporniejsze, mając pewność rodzicielskiej miłości i czerpiąc z bogatych zasobów własnego intelektu i wiedzy, zdobytych dzięki czytaniu. (…)

          (…) Kolejną grupę dobrodziejstw płynących z głośnego czytania dziecku stanowią korzyści językowe i umysłowe, które zresztą ściśle się łączą.
          Co jest najlepszą wizytówką każdego człowieka? Jego język. Używanie bogatego i pięknego języka, umiejętność prowadzenia ciekawej konwersacji, łatwość publicznego wypowiadania się w sposób jasny, logiczny i obrazowy to atuty w życiu społecznym nie do przecenienia. (…)

          Powyższe cytaty pochodzą z książki Ireny Koźmińskiej i Elżbiety Olszewskiej           "Wychowanie przez czytanie" wydanej przez Świat Książki

          01.09.2022 rok

          Do zadań pedagoga specjalnego w przedszkolu, należy  w szczególności:

          1) współpraca z nauczycielami, wychowawcami grup wychowawczych lub innymi specjalistami, rodzicami oraz dziećmi w:

          a) rekomendowaniu dyrektorowi przedszkola, szkoły lub placówki do realizacji działań
          w zakresie zapewnienia aktywnego i pełnego uczestnictwa dzieci w życiu przedszkola oraz dostępności,  o której mowa w ustawie z dnia 19 lipca 2019 r. o zapewnianiu dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami,

          b) prowadzeniu badań i działań diagnostycznych związanych z rozpoznawaniem indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych dzieci w celu określenia mocnych stron, predyspozycji, zainteresowań i uzdolnień dzieci oraz przyczyn niepowodzeń edukacyjnych lub trudności w funkcjonowaniu dzieci, w tym barier i ograniczeń utrudniających funkcjonowanie dziecka i jego uczestnictwo w życiu przedszkola,

          c) rozwiązywaniu problemów dydaktycznych i wychowawczych dzieci,

          d) określaniu niezbędnych do nauki warunków, sprzętu specjalistycznego i środków dydaktycznych, w tym wykorzystujących technologie informacyjno-komunikacyjne, odpowiednich ze względu na indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz możliwości psychofizyczne dziecka;

          2) współpraca z zespołem w zakresie opracowania i realizacji indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego dziecka posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, w tym zapewnienia mu pomocy psychologiczno-pedagogicznej;

          3) wspieranie nauczycieli, wychowawców grup wychowawczych i innych specjalistów w:

          a) rozpoznawaniu przyczyn niepowodzeń edukacyjnych dzieci lub trudności w ich funkcjonowaniu, w tym barier i ograniczeń utrudniających funkcjonowanie dziecka i jego uczestnictwo w życiu przedszkola,

          b) udzielaniu pomocy psychologiczno-pedagogicznej w bezpośredniej pracy z dzieckiem,

          c) dostosowaniu sposobów i metod pracy do indywidualnych potrzeb rozwojowych
          i edukacyjnych dziecka oraz jego możliwości psychofizycznych,

          d) doborze metod, form kształcenia i środków dydaktycznych do potrzeb dzieci;

          4) udzielanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej dzieciom, rodzicom uczniów
          i nauczycielom;

          5) współpraca, w zależności od potrzeb, z innymi podmiotami ( m.in. poradniami psychologiczno-pedagogicznymi, placówkami doskonalenia nauczycieli, innymi przedszkolami, szkołami i placówkami, organizacjami pozarządowymi, pomocą nauczyciela, pracownikiem socjalnym, asystentem rodziny);

          6) przedstawianie radzie pedagogicznej propozycji w zakresie doskonalenia zawodowego nauczycieli przedszkola w zakresie wymienionych wyżej zadań.

          Zakres obowiązków terapeuty pedagogicznego:

          1. Prowadzenie badań diagnostycznych dzieci z zaburzeniami i odchyleniami rozwojowymi lub specyficznymi trudnościami w uczeniu się w celu rozpoznawania trudności oraz monitorowania efektów oddziaływań terapeutycznych;

          2. Rozpoznawanie przyczyn utrudniających uczniom aktywne i pełne uczestnictwo w życiu przedszkola,

          3. Prowadzenie zajęć korekcyjno-kompensacyjnych oraz innych zajęć o charakterze terapeutycznym;

          4. Podejmowanie działań profilaktycznych zapobiegających niepowodzeniom edukacyjnym dzieci, we współpracy z rodzicami;

           5. Wspieranie nauczycieli, wychowawców i innych specjalistów w:

          a) rozpoznawaniu indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych dzieci w celu określenia mocnych stron, predyspozycji, zainteresowań   
          i uzdolnień dzieci oraz przyczyn niepowodzeń edukacyjnych lub trudności w funkcjonowaniu dzieci, w tym barier   i ograniczeń utrudniających funkcjonowanie ucznia  i jego uczestnictwo
          w życiu przedszkola,

          b) udzielaniu pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

           c) dostosowaniu sposobów i metod pracy do indywidualnych potrzeb rozwojowych 
          i edukacyjnych dzieci oraz jego możliwości psychofizycznych,

          d) dobór  metod, form kształcenia i środków dydaktycznych do potrzeb dzieci;

          4) udzielanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej dzieciom, rodzicom dzieci   i nauczycielom;

          5) współpraca, w zależności od potrzeb, z innymi podmiotami ( m.in. poradniami psychologiczno-pedagogicznymi, placówkami doskonalenia nauczycieli, innymi przedszkolami, szkołami i placówkami, organizacjami pozarządowymi, pomocą nauczyciela, pracownikiem socjalnym, asystentem rodziny);

          6) przedstawianie radzie pedagogicznej propozycji w zakresie doskonalenia zawodowego nauczycieli przedszkola, w zakresie wymienionych wyżej zadań.

           Zadania logopedy w przedszkolu:

          • przeprowadzenie badań wstępnych w celu ustalenia mowy wychowanków,
          • diagnozowanie logopedyczne,
          • organizowanie pomocy logopedycznej,
          • prowadzenie terapii logopedycznej,
          • podejmowanie działań profilaktycznych zapobiegających powstawaniu zaburzeń komunikacji,
          • wspieranie działań wychowawczych i profilaktycznych nauczycieli.

           

          Do zadań psychologa w przedszkolu należy w szczególności:

          1) prowadzenie badań i działań diagnostycznych dzieci, w tym diagnozowanie indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych dzieci
          w celu określenia mocnych stron, predyspozycji, zainteresowań i uzdolnień uczniów oraz przyczyn niepowodzeń edukacyjnych lub trudności w funkcjonowaniu uczniów, w tym barier
          i ograniczeń utrudniających funkcjonowanie ucznia i jego uczestnictwo w życiu przedszkola,

          2) diagnozowanie sytuacji wychowawczych w przedszkolu w celu rozwiązywania problemów wychowawczych stanowiących barierę  i ograniczających aktywne i pełne uczestnictwo ucznia w życiu przedszkola,

          3) udzielanie uczniom pomocy psychologiczno-pedagogicznej w formach odpowiednich do rozpoznanych potrzeb;

          4) podejmowanie działań z zakresu profilaktyki uzależnień i innych problemów dzieci

          5) minimalizowanie skutków zaburzeń rozwojowych, zapobieganie zaburzeniom zachowania oraz inicjowanie różnych form pomocy w środowisku przedszkolnym i poza przedszkolnym

          6) inicjowanie i prowadzenie działań mediacyjnych i interwencyjnych w sytuacjach kryzysowych;

          7) pomoc rodzicom i nauczycielom w rozpoznawaniu i rozwijaniu indywidualnych możliwości, predyspozycji i uzdolnień dzieci;

          8) wspieranie nauczycieli, wychowawców i innych specjalistów w:

          a) rozpoznawaniu indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych dzieci w celu określenia mocnych stron, predyspozycji, zainteresowań
          i uzdolnień dzieci oraz przyczyn niepowodzeń edukacyjnych lub trudności w funkcjonowaniu dzieci, w tym barier i ograniczeń utrudniających funkcjonowanie dziecka i jego uczestnictwo
          w życiu przedszkola,

           c) dostosowaniu sposobów i metod pracy do indywidualnych potrzeb rozwojowych
          i edukacyjnych dzieci oraz jego możliwości psychofizycznych,

          d) dobór  metod, form terapii i środków dydaktycznych do potrzeb dzieci;

          4) udzielanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej dzieciom, rodzicom dzieci i nauczycielom;

          5) współpraca, w zależności od potrzeb, z innymi podmiotami ( m.in. poradniami psychologiczno-pedagogicznymi, placówkami doskonalenia nauczycieli, innymi przedszkolami, szkołami i placówkami, organizacjami pozarządowymi, pomocą nauczyciela, pracownikiem socjalnym, asystentem rodziny);

          6) przedstawianie radzie pedagogicznej propozycji w zakresie doskonalenia zawodowego nauczycieli przedszkola, w zakresie wymienionych wyżej zadań.

           Zgodnie z wyżej opisanym dokumentem, psycholog służy radą, pomocą i wsparciem zarówno kadrze pedagogicznej, jak również dziecku i jego rodzinie.

          Przygotowała: Zuzanna Drzewiecka m

           

           

          30.06.2022 rok

          Dyrektor, nauczyciele, pracownicy życzą Rodzicom i dzieciom udanych, spokojnych
          i bezpiecznych wakacji.

           

           

          24.05.2022

          "DOBRE NAWYKI MYCIA RĄK"

          Nawyk mycia rączek po skorzystaniu z toalety, powrocie z podwórka czy przed jedzeniem powinniśmy wyrobić w dziecku jak najwcześniej. Dzięki temu unikniemy wielu nieprzyjemnych dolegliwości i chorób przenoszonych przez brudne dłonie.

          1. Dlaczego dziecko powinno często myć rączki?

          Maluchy poznają świat poprzez zmysły. Na początku są to dotyk i smak, dlatego bardzo często różne przedmioty najpierw trafią do rączek, a potem do buzi dziecka. Nie zawsze są one jednak czyste, nawet jeśli rodzice dbają o porządek w domu. Istnieje ryzyko, że znajdują się na nich różnego typu bakterie, grzyby czy pasożyty, które po wniknięciu do organizmu dziecka mogą wywołać choroby.

          Uważa się, że przeciętny człowiek, który rzadko myje ręce, może mieć na nich m.in.:

          - pałeczki okrężnicy (Escherichia coli) – powodują biegunki i zatrucia pokarmowe. Najczęściej w dużych skupiskach występują w toaletach. Na ręce mogą dostać się w wyniku niemycia rąk po skorzystaniu z WC, a także nieopuszczaniu klapy od sedesu podczas spuszczania wody;

          - gronkowce i paciorkowce – mogą prowadzić do sepsy, jeśli organizm jest osłabiony;

          - pałeczki zapalenia płuc (Klebsiella pneumoniae);

          - inwazyjne jaja pasożytów – np. owsików, glisty ludzkiej czy tasiemca;

          - wirusa zapalenia wątroby typu A.

          Częste mycie rąk zmniejsza ryzyko przeniesienia tych groźnych drobnoustrojów do ust dziecka. Jest szczególnie ważne właśnie po skorzystaniu z toalety, przed posiłkami,po zabawie – zarówno na zewnątrz, jak i w domu. Im wcześniej zaczniemy naukę mycia dłoni, tym większa szansa na to, że stanie się to pewnego rodzaju codziennym rytuałem, podobnie jak mycie zębów.

          2. Jak zachęcić dziecko do mycia rąk?

          Początki nauki mogą być trudne, gdyż maluch pochłonięty zabawą i odkrywaniem świata często zapomina o tej czynności. Wszystko jest ciekawsze i wymaga natychmiastowego zbadania. Dla większości dzieci mycie rąk to strata czasu. Nie rozumieją, jakie niebezpieczeństwa na nie czyhają i do czego może doprowadzić brak higieny.

          Najprostszym sposobem zachęcenia dziecka do mycia rąk jest zamienienie tej "nudnej” czynności w zabawę. W tym celu można wymyślić historię o walce rycerzy z podstępnymi bakteriami, gdzie bronią będzie mydło i ciepła woda. Można również zaśpiewać razem z dzieckiem piosenkę, którą będzie nucić podczas mycia rączek (np. znane nam z dzieciństwa "Mydło wszystko umyje”).

          Inną metodą jest wprowadzenie systemu nagród. Za każde umycie dłoni maluch dostaje żeton lub kolorową naklejkę. Pod koniec tygodnia otrzymuje np. małą maskotkę lub inny drobny prezent. Dzieci uwielbiają tego rodzaju zabawy i z biegiem czasu same będą pamiętać, by myć ręce przed każdym posiłkiem.

          Kolejnym pomysłem jest zakup mydła w zabawnym opakowaniu. W wielu sklepach możemy zaleźć je w butelkach przypominających kaczuszki, pingwinki czy bohaterów ulubionych bajek. Maluch z chęcią będzie korzystał z takiego opakowania. Na rynku dostępne są również mydła w formie pianki, które również urozmaicą mycie rąk.

          3. Jak prawidłowo myć rączki?

          Ta czynność u dziecka zazwyczaj trwa kilka sekund. To zdecydowanie za krótko, aby pozbyć się bakterii, martwego naskórka i brudu. Mycie powinno trwać około 45 sekund. Zawsze na samym początku zwilżamy rączki ciepłą wodą, następnie używamy mydła.

          Kolejnym krokiem jest intensywne pocieranie dłońmi o siebie, pamiętając o przestrzeniach pomiędzy palcami i wierzchu rąk. Nie zapominajmy również o nadgarstkach oraz paznokciach. Wieczorem dobrze jest użyć do mycia szczoteczki do paznokci, by porządnie je wyczyścić. Na sam koniec spłukujemy dłonie pod strumieniem bieżącej wody przez około 15 sekund.

          Mycie dłoni jest jednym z podstawowych sposobów ochrony przed wieloma chorobami, m.in. przed owsicą. Warto wyrabiać ten nawyk już u najmłodszych pociech. Dzięki temu będą zdrowsze.

          Artykuł pochodzi ze strony internetowej: https://parenting.pl/uczymy-dobrych-nawykow-mycie-rak

          Opracowała: Magdalena Ducinowska

          20.04.2022 rok

          "ZDROWY SEN PRZEDSZKOLAKA"

          Przedszkolaki potrzebują od 10 do 12 godzin snu na dobę. Problem polega na tym, aby ustalić standardowe godziny udawania się na spoczynek. Nie może się np. dziać w ten sposób, że dziecko śpi od 13 do 23, a potem zaczyna rozrabiać. Jednym z zadań rodzica brzdąca w tym wieku jest więc pomoc w wykształceniu prawidłowych nawyków dotyczących spania.

          Jak to zrobić?
          Gdy zbliża się pora snu, uspokój zabawy dziecka          . Jeśli będzie podekscytowane, pojawią się problemy z zaśnięciem. Chcesz mu dać prezent? Nie rób tego wieczorem. Zadbaj o to, by obejrzało niezbyt emocjonującą bajkę. Nie strasz opowieściami o duchach i potworach czających się w szafie.

          Przyzwyczaj malucha do określonej godziny zasypiania. Ustal czas, np. 20 minut przed "godziną zero", kiedy będziesz mu przypominać, że to już niedługo.

          Ustal niezmienne pory snu, porannego wstawania i drzemek w ciągu dnia. Niezwykle ważne są też posiłki podawane o stałych porach. Regularność pozwala uporządkować dzień. Dziecko wie, kiedy przychodzi czas na daną czynność, w związku z tym czuje się po prostu bezpieczniej.

          Późnym popołudniem i wieczorem należy ograniczyć ilość podawanych płynów
          i pokarmów          . Nie proponujemy dziecku niczego o działaniu pobudzającym, np. mocnej herbaty czy coca-coli.

          Łóżko ma być kojarzone ze snem, a nie z oglądaniem telewizji lub zabawami. Sama sypialnia powinna być spokojna, przytulna i skłaniająca do odpoczynku. Można włączyć kojącą, cichą muzykę.

          Pozwól dziecku wybrać piżamkę/koszulę nocną oraz maskotki, z którymi chce spać.

          Jeśli dziecko to lubi, można je dość szczelnie opatulać kołdrą. Daje mu to poczucie bezpieczeństwa.

          Spróbuj przewidzieć i uwzględnić w rytuale łóżeczkowym wszystkie potencjalne "zachcianki" malucha. Nie chcąc iść spać, będzie cię prosić o jeszcze jedną bajkę, ostatnią kołysankę albo absolutnie niezbędny łyk soku na dobranoc. Dzięki temu ty nie wpadniesz w czarną rozpacz, a wilk, czyli dziecko, też będzie syty. Pozwól pociesze na jedną ekstraprośbę (podkreślaj jednak, że nie może mieć ich więcej).

          Przedszkolakowi, który nie przyzwyczaił się jeszcze w pełni do samotnego spania w dorosłym łóżku, można obiecać dodatkowego całusa. Kiedy rodzice przychodzą za jakiś czas, dziecko już zazwyczaj smacznie śpi. Uspokoiło się samym zapewnieniem mamy albo taty. Lęk separacyjny dotyczący przemieszczania się ze świata dorosłych do nieznanego świata snu złagodzi zachęcanie do myślenia o przyjemnych rzeczach: słonecznej plaży, wycieczce do zoo.

          Przedszkolaki bywają bardzo aktywne. Wszędzie ich pełno, są wszystkiego ciekawe. Prawdziwe żywe srebro... Zazwyczaj jednak potrzebują jeszcze drzemki w ciągu dnia. Nawet jeśli nie zasną, mogą się wyciszyć i doładować akumulatory. Jest im to niezbędne do dalszej zabawy
          i poznawania świata.

          Mamy dobrze wiedzą, iż dziecko boi się, że straci coś ważnego, kiedy zamknie oczy, dlatego nie zawsze łatwo je przekonać, by chwilę poleżało. Jeśli jest przyzwyczajone, że w planie dnia znajduje się taki punkt, zadanie staje się nieco łatwiejsze. Maluch powinien wiedzieć, iż nie musi tkwić bez ruchu w łóżku, gdy nie może usnąć. Wolno mu wstać i cicho się pobawić.

          Ile czasu powinna trwać drzemka? Mniej więcej godzinę, ale można i powinno się ją elastycznie skracać lub wydłużać, w zależności od kondycji i potrzeb dziecka.

          Maluchy miewają niekiedy koszmary nocne. Dobrym sposobem jest przygotowanie zestawu antystrachowego. Może to być ulubiona zabawka, odtwarzacz płyt CD, radio, latarka i co tylko przyjdzie wam jeszcze do głowy. Warunek: przedmiot pozytywnie wpływa na dziecko, uspokaja je. Na początku warto skorzystać z niego wspólnie, potem brzdąc powinien go mieć w zasięgu ręki: na szafce nocnej, pod poduszką, na podłodze koło łóżka. Dziecko, któremu przyśniło się coś strasznego, trzeba przytulić i mówić do niego uspokajającym głosem.

          Gdy pociecha budzi się i zaczyna płakać czy wołać, warto dać jej chwilę na samodzielne zaśnięcie. Jeśli jednak nic z tego nie wychodzi, pomóc może tylko obecność rodzica i jego zapewnienia, że wszystko jest w porządku.

          Starając się pomóc, rodzice siedzą na czy obok łóżka, zanim milusiński nie zaśnie. Chwilowo to działa, ale potem mogą pojawić się kłopoty. Pociecha powinna zapadać w sen niezależnie od obecności/nieobecności rodziców.

          Przedszkolak budzi się w nocy częściej niż dorosły, ponieważ mniej więcej do wieku 4 lat dłużej trwa u niego faza snu REM. Widać wtedy szybkie ruchy gałek ocznych, a maluchowi śnią się, miejmy nadzieję, głównie przyjemne rzeczy. Częstsze przejścia do fazy NRM to częstsze wybudzanie, dlatego dziecko powinno wiedzieć, co zrobić, by jak najszybciej znowu zapaść w spokojny sen.

          Jak się upewnić, że dziecko śpi tyle, ile powinno?

          Jeśli: 1) nie można go rano dobudzić, 2) nie jest rannym ptaszkiem i śpi długo, gdy mu się na to pozwoli, 3) zasypia w ciągu dnia i wczesnym wieczorem, 4) jego wzorce snu kolidują z planem dnia rodziny, 5) przed udaniem się wieczorem na spoczynek jest nadmiernie zmęczone czy nerwowe... sypia za mało.

          Badania wykazały, że dzieci w wieku 3-5 lat, które śpią mniej niż dziesięć godzin na dobę, częściej ulegają wypadkom, ranią się. Dotyczy to zwłaszcza chłopców. Chrapanie jest jednym z najpowszechniejszych objawów obturacyjnego bezdechu podczas snu (OBPS). Opisywane zaburzenie wiąże się z problemami w nauce, opóźnionym wzrostem, moczeniem i podwyższonym ciśnieniem krwi.

          Wszelkie zmiany mogą wpłynąć na sen małego człowieka. Problemy z zaśnięciem czy częstsze wybudzanie pojawią się np. po przeprowadzce, zmianie łóżka, narodzinach rodzeństwa, śmierci bliskiej osoby, rozwodzie, pod nieobecność kogoś ważnego (nie tylko członka rodziny, ale też zwierzęcia). Rada? Przeczekać i dać czas na zaadaptowanie się do nowej sytuacji.

          Istnieją trzy typy rodziców, którzy nie umieją właściwie zadbać o regularny sen swojego dziecka: 1) rodzice przemęczeni, 2) nadopiekuńczy i 3) z poczuciem winy.

          Pierwsi nie mają dość sił, by walczyć z maluchem, kiedy powinien się położyć do łóżka. Można ich skłonić do takiego wysiłku, wskazując na niewątpliwy zysk: gdy brzdąc prędko zaśnie, będą mogli w spokoju się zrelaksować.

          Rodzic nadopiekuńczy pozwoli uskarżającemu się na coś dziecku spać na kanapie i/lub ze sobą. Z czasem maluchy zaczynają wierzyć w podawane wymówki i strachy. Tutaj ratunkiem dla obu stron jest rutyna: zachęcanie do kładzenia się spać o stałej porze i w miarę niezmiennych okolicznościach.

          Mama czy tata z ostatniej wymienionej grupy czują się winni, ponieważ sądzą, że dziecko czuje się niekochane, gdy zostawia się je samo w łóżeczku. Temu również da się łatwo zaradzić. Wystarczy wieczorem (przed porą snu) zarezerwować sobie czas tylko dla malucha.
           

          Opracowała: Zuzanna Drzewiecka

          30.03.2022 rok

          "POMYSŁY NA EKSPERYMENTY "

          Eksperymenty dla dzieci można wykonywać nie tylko w laboratorium, ale również w zaciszu domowej kuchni. Wystarczą drobne przygotowania, by maluch zagłębił się w świat naukowych odkryć. Aby przeprowadzić naukowe eksperymenty z dzieckiem, trzeba najpierw zgromadzić następujące materiały: mąkę pszenną, olej, miski, boraks, klej wodny, piasek, muszelki, kamienie, balony, ziarna (ryż, groch, fasola, kasza gryczana, kaszka kuskus), folię aluminiową, cytryny, sodę oczyszczoną, wodę mineralną, słomki, jajko, ocet, banana oraz butelkę.

          Eksperyment 1: Czarodziejski piasek

          Do wykonania piasku potrzeba sześciu szklanek mąki pszennej oraz jednej szklanki oleju. Oba składniki trzeba dokładnie wymieszać – masa, która powstanie, nie wysycha, przypomina swoim wyglądem piasek, jest sypka. Można się nią bawić tak jak w piaskownicy, wykorzystując foremki i tworząc babki. Jeśli do mąki pszennej i oleju dodacie odrobinę barwnika spożywczego w proszku, będziecie mogli cieszyć się kolorowym czarodziejskim piaskiem!

          Eksperyment 2: Wakacyjna plaża

          Wakacje już minęły, dlatego proponujemy stworzenie letniej plaży, która będzie przypominała o miłych chwilach spędzonych nad morzem. Wystarczy wsypać na dno plastikowej butelki piasek, muszelki i małe kamyczki, zalać do połowy wody, a resztę uzupełnić olejem. Wakacyjna plaża gotowa!

          Eksperyment 3: Aluminiowe łodzie

          Czy wiedzieliście, że z folii aluminiowej można zbudować wspaniałe statki, okręty, łodzie i żaglówki? Kiedy będą już gotowe trzeba umieścić je na wodzie i wprowadzić je w ruch. Następnie każdy statek należy zgnieść w kulkę i z powrotem położyć na wodzie. Dlaczego kulki toną, choć ważą tyle samo co statki?

          Eksperyment 4: Piłeczka-kangurek z jajka

          Do szklanki należy nalać octu, włożyć jajko i odstawić na jeden dzień. Po upływie tego czasu trzeba je wyjąć i opłukać w zimnej wodzie. Jajko nie będzie już twarde, tylko gumowate, ponieważ twarda skorupka jajka została rozpuszczona przez ocet. Jeśli jajko będzie dłużej zanurzone w occie niż jeden dzień, będzie miało właściwości piłeczki kauczukowej i będzie się odbijało od blatu stołu.

          Eksperyment 5: Masa Plastyczna dla odważnych

          Przygotujcie dwie miseczki – do jednej nalejcie pół szklanki wody z łyżką boraksu (należy dobrze wymieszać), do drugiej szklankę wody i dwa wodne kleje biurowe (także należy je zmieszać). Oba roztwory trzeba połączyć ze sobą intensywnie mieszając, dla lepszego efektu zalecane jest dodanie barwnika spożywczego. Powstała w ten sposób masa jest bardzo plastyczna – ciągnąca, sprężysta, ale można ją wałkować, ciąć plastikowymi nożykami, lepić z niej kuleczki itp. (Boraks można kupić w sklepie chemicznym lub przez Internet.)

          Eksperyment 6: Gazowany napój domowej roboty

          Czy w domu można zrobić pyszną gazowaną oranżadę? Wystarczy wycisnąć sok z pomarańczy i cytryny, zmieszać z wodą i dodać pół łyżeczki sody oczyszczonej. Po wymieszaniu widać, że napój buzuje jak prawdziwa oranżada. Dla przypomnienia: kiedy połączymy kwas z sodą oczyszczoną, powstaje dwutlenek węgla.

           

          Artykuł pochodzi ze strony: https://www.przedszkola.edu.pl/pomysly-na-eksperymenty-naukowe-dla-przedszkolakow.html

          Opracowała: Aneta Kurek

          14.02.2022 rok

          "10 POMYSŁÓW NA ORYGINALNE ZABAWY RUCHOWE"

          Proponowane gry i zabawy ruchowe dla dzieci są proste, a jednocześnie bardzo atrakcyjne. Uczą dzieci współpracy z innymi, ćwiczą koordynację ruchową, a co najważniejsze – będzie w ich trakcie wiele śmiechu i radości.

          Czas na gry i zabawy ruchowe dla dzieci

          1. Zabawa „Bieg po buty”

          Będziesz potrzebować papierowego, dużego pudła lub kosza na bieliznę. W zabawie biorą udział dwie drużyny (co najmniej po dwóch graczy w każdej). Należy wyznaczyć linię startu i odcinek do przebiegnięcia – na jego końcu ustawić pudełka (po jednym na drużynę). Miejsce zabawy musi być na tyle bezpieczne, by można było biegać na bosaka. Pierwszy gracz z drużyny biegnie do pudełka, zdejmuje buty i wkłada je do niego. Następnie biegnie z powrotem. Dotyka ręką kolegi i ten rusza… Kiedy już cały zespół jest bez butów, gracze po kolei biegną do pudełka, zakładają buty i wracają biegiem. Pierwszy zespół z butami na nogach – wygrywa.

          2. Zabawa „Mokra siatkówka”

          Do zabawy potrzebna będzie duża gąbka oraz dmuchany basen dla dzieci. Zawodnicy (dwóch lub więcej graczy) stoją wokół basenu. Gąbka jest odbijana dłońmi ponad basenem. Jeśli spadnie na ziemię, gracz po drugiej stronie dostaje punkt. Jeśli ląduje w basenie – gracz, który ostatni jej dotknął traci punkt i musi wejść do niego, by ją wyciągnąć. Kto pierwszy zdobędzie 10 punktów – wygrywa.

          3. Zabawa „Balony z wodą”

          Będziesz potrzebować dużych ręczników plażowych oraz balonów wypełnionych wodą. W tej zabawie powinno uczestniczyć więcej niż 4 dzieci (najlepiej liczba parzysta). Trzymając ręczniki za rogi i stojąc około pół metra od siebie uczestnicy zabawy używają ręcznika do przerzucania balonu od jednej drużyny do drugiej. Po każdym udanym przerzucie, zwiększajcie odstęp między drużynami. Gra toczy się do upadku balonu na ziemię. Wtedy możecie zacząć kolejną rundę.

          4. Zabawa „Balony z wodą II”

          Balony z wodą możecie również wykorzystać w innej zabawie. Przeznaczona jest dla 4 lub więcej osób. Gracze łączą się w pary. Stają na linii startu plecami do siebie, pomiędzy nich wkłada się balon z wodą. Na słowo „strat′ ruszają do mety, starając się nie upuścić balonu. Która drużyna pierwsza dobiegnie do mety z balonem – ta wygrywa.

          5. Zabawa „Gdzie jest moje dziecko?” – dla całej rodziny

          Na otwartej przestrzeni stoją 2 grupy – mamy i dzieci. Mamy mają oczy zawiązane chustkami. Na słowo „start”, dzieci zaczynają wołać do swoich mam – te mają za zadanie po omacku wyłowić je z tłumu. Która mama pierwsza trafi na swoje dziecko, ta wygrywa. Drugą rundę można przeprowadzać z udziałem ojców.

          6. Zabawa „Kto ma więcej piegów?”

          Do zorganizowania tej zabawy będzie potrzebny stoper, dziurkacz, kolorowy papier oraz małe wiaderka lub miski z wodą. Za pomocą dziurkacza uzyskujemy kolorowe, papierowe kółeczka – trzeba ich dosyć dużo (zależy też od ilości uczestników). Zabawa przeznaczona dla 4 lub więcej osób (parzysta liczba). Graczy dzielimy w pary. Jeden zawodnik pełni rolę „piegusa”, drugi odpowiada za naklejanie piegów. Tuż przed rozpoczęciem zabawy, każda drużyna otrzymuje miseczkę z wodą i wsypanymi do niej papierowymi kółeczkami. Sędzia ustawia stoper na pół minuty, a na sygnał „start”, wyznaczona do tego osoba zaczyna naklejać piegi na twarzy kolegi/koleżanki. Po upływie wyznaczonego czasu, sędzia liczy piegi – wygrywa drużyna z największym piegusem.

          7. Zabawa „Bieg kelnera”

          Potrzebne będą plastikowe lub papierowe talerzyki oaz piłka do ping-ponga dla każdej drużyny. Zabawa przeznaczona dla minimum 4 osób. Zawodnicy ustawiają się na mecie, pierwszy zawodnik z każdej drużyny trzyma na podniesionej w górze dłoni talerzyk, a na nim piłeczkę. Po usłyszeniu „start”, zawodnicy biegną do wyznaczonego punktu i zawracają. Przekazują talerzyk z piłeczką kolejnemu koledze z drużyny i on rusza do biegu. Upuszczenie piłeczki – powoduje konieczność powrotu do linii startu i ponowne rozpoczęcie biegu. Wygrywa drużyna, której wszyscy zawodnicy zaliczą bieg z piłeczką pierwsi.

          8. Zabawa „Mówiąca piłka”

          Do zabawy potrzebna będzie piłka, taśma samoprzylepna, marker. Na piłkę naklej paski taśmy. Na każdym pasku napisz markerem inną zasadę rzucanie i łapanie piłki: „Rzuć kucając”, „Rzuć siedząc”, „Rzuć po uprzednim podskoku w górę” – możesz wymyśleć różne kombinacje.

          Dzieci stają w kole. Gdy pierwszy gracz łapie piłkę musi patrzeć na słowa pod lub najbliżej prawej dłoni. Musi rzucić piłkę tak, jaki to zostało opisane na taśmie – drugi gracz ma zaś spróbować złapać ją w ten sam sposób. Następnie patrzy na słowa pod swoją prawą ręką… 
          i gra się toczy.

          9. Zabawa „Złap światełko”

          Zabawa po zmroku, czyli to co dzieci lubią najbardziej. Potrzebny do tego jest duży ogród i latarka. Najlepiej, gdy jest 3 lub więcej graczy. Jedno dziecko nazywane „światełkiem” otrzymuje latarkę i oddala się od reszty. Włącza na chwilę latarkę i wyłącza. Pozostała grupa dzieci liczy do 100 i biegnie szukać w kierunku, gdzie widzieli błysk światła. W tym czasie „światełko” przemieszcza się. Całą trudność polega na tym, że „światełko” musi po każdorazowym odliczeniu do 60 włączyć na chwilę latarkę… Osoba, która pierwsza odnajdzie „światełko” zamienia się z nim rolami. Latarkę można zamienić na sygnał dźwiękowy np. z telefonu. Wtedy uczestnicy zabawy będą musieli kierować się słuchem, a nie wzrokiem…

          10 . Zabawa „Wyścig z dynią”

          Do zabawy potrzebna jest dynia. Jeżeli nie ma jeszcze dyń, możemy bawić się z arbuzami. Potrzebne są do niej także naturalne miotły z witek. No, w ostateczności można także użyć zwykłych, dużych szczotek na kiju… Dzieci stają na linii mety – po usłyszeniu sygnału „start”, każde turla dynię za pomocą miotły do mety. Kto pierwszy dotrze tam z dynią, ten wygrywa. PS. Dynia nie może być zbyt duża, bo dziecko nie będzie w stanie jej toczyć;)

          Bo dzieci kochają zabawy z pomysłem…

          Dzieci ciągle chcą nowych wrażeń. Szybko się nudzą i narzekają na brak atrakcji, warto mieć więc w zanadrzu kilka pomysłów na gry i zabawy ruchowe dla dzieci. Im oryginalniejsza forma spędzenia czasu, tym większa radość i frajda z udziału w niej. Mamy nadzieję, że Wasze dzieci będą się dobrze bawiły tocząc dynię, będąc „światełkiem” lub odbijając „mówiącą” piłkę.

          Pomysły na zabawy pochodzą ze strony: https://miastodzieci.pl/czytelnia/10-pomyslow-na-oryginalne-gry-i-zabawy-ruchowe-dla-dzieci/

          Opracowała: Barbara Migda

          27.01.2022 rok

          "KRYTERIA SUKCESU PRZEDSZKOLAKA"

          Dziecko:

          • -  umie funkcjonować w środowisku zgodnie z przyjętymi normami,
          • -  szanuje cudze zdanie i wolność innych,
          • -  rozumie i przestrzega zasady zgodnego współżycia w grupie,
          • -  potrafi kulturalnie zwracać się do innych, używa zwrotów grzecznościowych,
          • -  rozumie potrzebę stosowania profilaktyki prozdrowotnej,
          • -  zauważa sytuacje zagrażające bezpieczeństwu własnemu i innych,
          • -  zna swoje prawa i obowiązki,
          • -  potrafi nazywać, wyrażać i kontrolować swoje emocje,
          • -  rozumie swoje prawo do pomocy ze strony dorosłych w trudnych sytuacjach,
          • -  ma poczucie obowiązkowości, odpowiedzialności i wytrwałości decydujące o doprowadzeniu do końca    
          •    rozpoczętej pracy,
          • -  potrafi cieszyć się z własnych sukcesów, docenia sukcesy innych, umie z godnością przyjmować porażki,
          • -  ma poczucie własnej wartości, wiary we własne siły, możliwości i umiejętności,
          • -  jest otwarte, nie boi się, ani nie wstydzi prowadzić konwersację oraz wypowiadać swoją opinię na dany  temat.

          Opracowała: Anna Japa

          06.12.2021 rok

          "ZASADY PRAWIDŁOWEGO ŻYWIENIA DZIECI W WIEKU PRZEDSZKOLNYM"

            Właściwy sposób odżywiania jest jednym z podstawowych czynników warunkujących prawidłowy rozwój fizyczny, społeczny, a także umysłowy dzieci. Przez właściwe odżywianie należy rozumieć przede wszystkim dostarczenie dziecku energii i składników odżywczych w ilości pokrywającej jego zapotrzebowanie. Nie mniej istotny jest też zróżnicowany i umiejętny dobór produktów w diecie dziecka, odpowiednia ilość posiłków w ciągu dnia i regularność ich spożywania. Estetyka podawania  posiłków jest również bardzo ważna oraz wielkość spożywanych posiłków.

            W diecie dzieci w wieku przedszkolnym bardzo ważna jest zróżnicowanie produktów uwzględnianych w jadłospisie. Poszczególne grupy produktów charakteryzują się różnicowaną zawartością składników odżywczych dlatego należy pamiętać o uwzględnieniu w diecie dziecka różnych produktów z wszystkich grup. Urozmaicenie jest jednym w podstawowych czynników zapewniających odpowiednie spożycie wszystkich składników pokarmowych w diecie dziecka. Podstawę diety dziecka przedszkolnego powinny stanowić produkty zbożowe. Są one źródłem węglowodanów złożonych, witamin z grupy B, składników mineralnych oraz błonnika pokarmowego. Szczególnie polecane są produkty zbożowe pełnoziarniste, np. pieczywo razowe, kasze itp.

          Kolejną istotną w diecie dzieci grupą produktów są warzywa i owoce. Dostarczają one przede wszystkim różnych witamin i składników mineralnych co jest niezbędne do prawidłowego rozwoju dziecka.  Porcję owoców lub warzyw można zastąpić szklanką soku – preferowane są soki warzywne i owocowo-warzywne niesłodzone.

          Bardzo ważnym składnikiem diety przedszkolaka jest mleko i produkty mleczne takie jak napoje mleczne, sery. Produkty te są najlepszym źródłem wapnia. Są one niezbędne do prawidłowego rozwoju kości i zębów u dzieci. Dzieciom przedszkolnym zaleca się produkty o zawartości tłuszczu 2 %.

          W codziennej diecie należy uwzględnić również produkty z grupy mięso, ryby, jaja, nasiona roślin strączkowych. Dostarczają one dziecku pełnowartościowego białka, witamin z grupy B, witaminy A, D, E, K. Zaleca się chude mięso, wędliny. Jeśli chodzi o ryby są to łosoś, makrela, które są  źródłem niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych.

          Codzienna dieta dziecka w wieku przedszkolnym powinna także zawierać tłuszcz , ale o właściwej jakości i w ilości odpowiedniej do wieku. W diecie przedszkolaka należy uwzględnić tłuszcze zwierzęce i roślinne, jednak z przewagą tych tłuszczy roślinnych. Ważna jest też odpowiednia ilość płynów. Oczywiście najlepsza jest woda. Odpowiednie też będą herbatki owocowe, kakao i kawa zbożowa oraz słaba herbata i soki owocowe lecz w ograniczonych ilościach. Ograniczamy do minimum picie słodkich napojów gazowanych.

            Dziecko w wieku przedszkolnym powinno spożywać 4-5 posiłki dziennie. Pomiędzy posiłkami powinno być ok. 3 godziny przerwy. Regularne spożywanie posiłków jest bardzo ważne, ponieważ normuję przemianę materii,  pozwala na utrzymanie poziomu glukozy we krwi na właściwym poziomie co sprzyja dobrej formie i samopoczuciu dziecka w ciągu dnia.Piramida żywieniowa - Materiał zawiera planszę w wyższej rozdzielczości z piramidą zdrowego żywienia. | Africa party, Food icons, Quiet book

          Opracowała: Katarzyna Kocoł

          02.11.2021 rok

          „Wychowanie patriotyczne w przedszkolu”

                 Wychowanie młodych pokoleń w duchu wartości powinno rozpocząć się  już 
          w przedszkolu.           Podstawowym celem wychowani przedszkolnego jest dbanie
          o wszechstronny rozwój dziecka oraz kształtowanie jego osobowości. Rezultaty
          w tym zakresie osiąga się poprzez stosowanie metod opartych na aktywizacji dziecka,
          a także przez organizowanie kontaktów wychowanków z bliższym i dalszym środowiskiem. To w wieku przedszkolnym kształtują się podstawy osobowości. Przedszkole kształtuje
          u dzieci określone nawyki, cechy charakteru i zaczątki postaw, jakich wymagań będzie udział w życiu społecznym. U małego dziecka nie kształtuje się dojrzała postawa patriotyczna, ale nasze oddziaływania w tym względzie pozwolą stworzyć podłoże do uczuć przywiązania do własnego miasta, wsi, regionu, jego tradycji itp., czyli do tzw. „małej ojczyzny”, którą mały człowiek może zobaczyć, dotknąć, poczuć.

              Z nauką patriotyzmu dziecko powinno spotkać się także w rodzinie. Rodzina powinna być źródłem norm wartości kształtujących postawy młodego człowieka. To w niej powinien się racjonalizować i pogłębiać szacunek do symboli narodowych, do małej i wielkiej Ojczyzny. Dobry przykład rodziców dostarcza dziecku wzorów zachowania i reagowania
          w kontakcie z symbolami narodowymi.

          Dla małego dziecka pojęcie „Ojczyzna” jest wyrazem abstrakcyjnym. Aby w przyszłości dziecko rozumiało słowo: Polak – patriota – Polska – moja Ojczyzna, należy „małymi kroczkami” przybliżać mu obraz kraju, rozbudzać, rozniecać tę iskierkę patriotyzmu prostymi sposobamii metodami dostępnymi percepcji dziecka. Ważnym etapem dla rozwoju osobowości małego Polaka jest poznawanie języka ojczystego, umacnianie więzi
          z najbliższą rodziną. W tym środowisku dziecko od urodzenia uczy się pełnienia określonych ról – brata, siostry, obowiązków, podporządkowywania się poleceniom rodziców, samodzielności, niesienia pomocy rodzicom, kultywowania miłości, przyjaźni.

               Doświadczenia społeczno – moralne dziecka rozszerzają się w przedszkolu, gdzie staje się ono członkiem grupy, zaczyna w niej zajmować określoną pozycję, podlegać opinii społecznej i wypełniać różne obowiązki, biorąc w coraz większym stopniu udział w życiu zbiorowości. Współdziałanie w grupie przedszkolnej pod okiem nauczyciela pozwala również na rozwijanie w dziecku uczuć życzliwości w stosunku do dorosłych i rówieśników, przyzwyczajanie do uprzejmości, współdziałania, drobnych świadczeń i ustępstw na rzecz innych.

                   Przedszkole wykorzystuje wewnętrzną potrzebę wyrażania przez dziecko swoich przeżyć i doznań organizuje zajęcia, gdzie przedszkolak może wypowiedzieć się w języku sztuki, w języku gestów i symboli. W kształtowaniu obrazu Ojczyzny u dzieci w wieku przedszkolnym szczególne znaczenie mają takie rodzaje sztuki jak: muzyka, literatura, plastyka. Ojczyzną dla dziecka jest dom, przedszkole, wieś, las, rzeka, pole, park.
          W czasie wycieczek przybliżamy dzieciom piękno przyrody kształtując przywiązanie do rodzinnej ziemi. Wychowanie patriotyczne jest tą dziedziną, w  której zarówno nauczyciel jak i rodzic, powinien być przekonany, że otworzył dziecięce serca i umysły na kraj ojczysty i ludzi w nim żyjących. Musi być pewien, że dzieci wiedzą, że są Polakami,
          a Polska jest ich Ojczyzną.

                  Kształtowanie miłości do Ojczyzny u młodego pokolenia jest i będzie jednym z najważniejszych zadań tak dla nas jak i dla całego społeczeństwa.

          Opracowała: Magdalena Ducinowska

          01.10.2021 rok

          Dlaczego trzeba czytać dzieciom?

          Czytanie książek  dzieciom, ma same zalety i wspólna lektura wpływa na rozwój
          i psychikę dziecka. Świat, w którym żyjemy jest coraz bardziej skomplikowany, lawinowo narasta ilość informacji, następuje coraz szybszy przyrost wiedzy, i często w dzisiejszych czasach zapomina się o czytaniu dzieciom.

          Potrzebę czytania w dziecku musimy wzbudzić sami w trakcie procesu wychowawczego. Dlatego to od nas nauczycieli i rodziców zależy, czy potrafimy mimo atrakcyjności powszechnie dostępnej telewizji rozbudzić zainteresowanie książką  i przygotować je do tego, by kontakt z literaturą stał się niezbędny. Musimy być świadomi, że dziecko ery elektronicznej w coraz większym stopniu żyje i rozwija się pod wpływem wielu bodźców
          z otaczającej je rzeczywistości, w tym głównie mas-mediów. Nie można w tym wszystkim zapomnieć o książce. Kontakt z nią daje bowiem możliwość obcowania ze światem wartości, jakie niesie literatura. Czytanie książek pozwala na znaczenie bardziej swobodną grę wyobraźni niż kontakt z telewizją czy komputerem. Może pozytywnie wpływać na rozwój uczuć, lepsze zrozumienie innych ludzi,  a zarazem tworzenie obrazu samego siebie. Postacie ulubionych bohaterów mogą dostarczać pozytywnych wzorów zachowań. Dzieci zdobywają z książek wiedzę o przedmiotach, ludziach, zwierzętach, roślinach, poznają pojęcia abstrakcyjne jak: miłość, przyjaźń czy współczucie. Czytanie stwarza więc korzystne warunki do rozwoju myślenia. Dziecko nabywa umiejętności porównywania, wnioskowania, uogólniania, posługiwania się pojęciami określonymi słowami .            

          Głośne czytanie spełnia ponadto ważną rolę w kształtowaniu mowy dziecka. Nie tylko wzbogaca słownik, lecz uczy prawidłowego formułowania myśli, budowy zdań, kształcone są podstawowe funkcje słuchowe, jest bardzo ważne dla rozwoju uczuciowego. Dobór literatury zależy od wieku:

          • trzylatki chętniej oglądają obrazki, o których się opowiada, wzbogacając ich treść na miarę własnej fantazji.
          • czterolatki potrafią już słuchać czytania, lecz dobrze jest gdy mają oparcie
            w ilustracji.
          • pięcio- i sześciolatki mogą słuchać dość długich opowiadań w takim stopniu interesujących aby utrzymały ich uwagę. Można dłuższe opowiadanie dzielić na odcinki czytane w kolejnych dniach.

          Podkreślamy bardzo istotną wartość głośnego czytanie. Głośne czytanie jest bardzo łatwe i należy ten rytuał utrzymywać nawet wówczas, gdy dziecko samo już dobrze czyta. Dzieci, które już w wieku przedszkolnym zostaną w sposób ciekawy wprowadzone w świat książek odpowiadających dziecięcym zainteresowaniom i potrzebom, będą ich szukały później same, wbrew twierdzeniom, że zanika kultura czytelnicza na rzecz obrazu. Nie pozbawiajmy dziecka korzyści jakie niesie głośne czytanie. Wspólne czytanie w rodzinie pozwoli im pokonać problemy dorastania, wzmocni więzi uczuciowe z rodzicami. Należy pamiętać, że książki są pokarmem nie tylko dla intelektu, ale i dla psychiki.

          Chcemy zachęcić Państwa do czytania książek swoim dzieciom, pokazać zalety wspólnej lektury i wpływu książki na rozwój i psychikę dziecka.
          Zachęcamy również do realizacji programu „Cała Polska czyta dzieciom”
          i zapraszamy wszystkich rodziców  do wspólnego czytania w naszym przedszkolu.

          Opracowała Katarzyna Kocoł 

          01.09.2021 rok

          Na czym polega przygotowanie dziecka do przedszkola?

          Żeby stało się to dla nas logiczne i oczywiste, wyobraźmy sobie, że oto nasze dziecko, nasze oczko
          w głowie, stanie się członkiem grupy i to grupy dość licznej, bo nawet
          25- osobowej. Będzie otrzymywało wobec tego mniej uwagi ze strony opiekującej się nim osoby dorosłej. Dlatego byłoby dobrze, gdyby radziło sobie z podstawowymi codziennymi czynnościami, takimi jak: korzystanie z toalety, mycie rąk i zębów, ubieranie się
          i rozbieranie.

          Nie oznacza to, że dziecko będzie pozbawione pomocy przy tego typu czynnościach i że wszystkie musi mieć już świetnie opanowane, ale o ileż pewniej będzie się czuło, gdy nie będzie musiało za każdym razem wołać o pomoc. Rodzice często, spiesząc się rano do pracy, odruchowo ubierają dziecko z góry na dół jak bezwolnego manekina, zapominając, że ono może zrobić to samo. Zapewne potrwa to dłużej, pewnie coś zostanie ubrane tył na przód , ale naprawdę warto zorganizować sobie poranek w taki sposób, aby dziecko mogło ćwiczyć te umiejętności .

          Pobyt w grupie

          Wśród dzieci przebywających w przedszkolu rodzi się konieczność wspólnego korzystania z zabawek, dzielenia się, nawiązywania relacji i rozwiązywania konfliktów. Jeśli dziecko nie posiada rodzeństwa, jest to dla niego szczególnie trudne. Warto je oswoić z takimi sytuacjami, zabierając je np. do znajomych, którzy mają dzieci i tam zachęcić do wspólnej zabawy. Poobserwujmy, jak dziecko radzi sobie w grupie, czy nawiązuje kontakty z rówieśnikami.

          Pożegnania

          Dla wielu dzieci i rodziców najtrudniejsze bywają poranne rozstania. Rozpaczliwy płacz dziecka bardzo boli rodziców, zaczynają się wtedy często nie mające końca uściski
          i obietnice szybkiego powrotu. Tymczasem powołując się na doświadczenie wielu nauczycielek i swoje własne mogę powiedzieć, że krótkie „żołnierskie” pożegnanie jest najskuteczniejsze, a obietnice nie mające pokrycia to najgorsza rzecz z możliwych. Dziecko widząc, że poprzez płacz i histerię zatrzymuje rodzica, będzie kontynuować tą strategię, dlatego dla jego dobra po krótkim pożegnaniu
          (w którym jak najbardziej powiedzmy dziecku, że bardzo je kochamy

          i mocno je przytulmy) powinniśmy szybko wyjść. Jeśli mówimy, kiedy po nie przyjdziemy, to dotrzymujmy słowa i powiedzmy raczej: przyjdę po drugim daniu, po podwieczorku itp. a nie: przyjdę
          o czwartej, bo to ostatnie nie jest dla dziecka zbyt zrozumiałe.

          Żeby nie przeżywać podobnych dylematów, dobrze byłoby przyzwyczaić dziecko do pozostawania pod opieką innych osób. Wiele przedszkoli czy klubów dla dzieci organizuje zajęcia adaptacyjne już od drugiego roku życia, byłaby to świetna okazją do stopniowego przyzwyczajania dziecka do rozstania z rodzicem.

          Opracowała: Aneta Kurek